Είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους
ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας
είν' τα φτερά τους
τα φτερά αγγέλων
τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας
οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες
ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών
τους
μας πλησιάζουν
κι είναι σαν μας φιλούν
στα μάτια
κύκνοι
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες
στους καλαμιώνες τους
τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν
τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους
κι ύστερα
σαν πετούν
τα καθρεφτίζουν
- υπερήφανα ως ειν' -
οι λίμνες
κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες
που η μουσική τους πνίγει μέσα μας
τις πίκρες
κι ως πλημμυρούν το είναι μας
χαρά
γαλήνη
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε
λίμνες
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες
στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακρυά μαλλιά τους
λάμπουνε
τις νύχτες
μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας
είν' οι απαλές κοιλιές τους
ο ουράνιος θόλος
είναι οι πόρτες μας
τα παραθύρια μας
οι στόλοι
τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους
τα χρώματά τους είναι
τα λόγια της αγάπης
τα χείλη τους
είναι ο
ήλιος το φεγγάρι
και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες
είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση
είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν' οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας
δείχνουνε το δρόμο
- φιλικές -
προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε
έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία
Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012
Νίκος Εγγονόπουλος: Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π' αγαπούμε
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012
22/12/2003
Ποιος ποιητής, ποιος ζωγράφος, ποιος γλύπτης, συγγραφέας, αρχιτέχτονας, οραματιστής μπόρεσε να αγγίξει το θαύμα της ζωής όσο η ζωή η ίδια;
Την επόμενη μέρα φιληθήκαμε.
1
Ιαμβικός δεκαεφτασύλλαβος
Βαρύς αχός ακούγεται. (Θαρρώ) πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται. (Μωρέ) μήνα σε χαροκόπι;
(Όχι!) Μηδέ σε γαμό ρίχνονται, μηδέ σε πανηγύρι
η Ελένη κάνει έρωτα με εφτά χιλιάδες άνδρες.
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012
Βροχή (προεόρτια)
Θα προσπεράσω τα πάθη της Κικής
και θα πλατσουρίσω στις σταγόνες της βροχής
Ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούω το τραγούδι:
Μην τη φοβάσαι τη βροχή, το σύννεφο και τ΄ αγιάζι
Πάνω σου πέφτω σα νέρο το άγιο που σ’ αγκαλιάζει
Θα το γράψω αυτό το ποίημα στο υπόσχομαι.
Κέρκυρα, 15 Νοέμβρη 2012
Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012
Εσωτερική Κοσμογονία
Σ τ α ό ν ε ι ρ α μ ο υ λ ε ί π ε ι η σ ι γ ο υ ρ ι ά
Σ τ α ό ν ε ι ρ α μ ο υ α ρ χ ί ζ ε ι η α μ φ ι β ο λ ί α
Ο κ ό σ μ ο ς μ ο υ γ ί ν ε τ α ι π ε ρ ί ε ρ γ ο ς κ α ι α σ τ α θ ή ς
Α λ λ ά ζ ο υ ν γ ρ ή γ ο ρ α ο ι ε ι κ ό ν ε ς γ ύ ρ ω μου
Τη μια με πλακώνουν, την άλλη με ερημώνουν
Κυριαρχούν οι σκιές μες στη ψυχή μου
Τη μια με στοιχειώνουν, την άλλη με αθωώνουν
Βγαίνουν έξω απ' το όνειρό μου, με κλείνουν μέσα του
Κι αν κάποτε αναρωτηθώ τι θέλω και ποιός είμαι
Απάντηση, απάντηση δε θα βρω
Θα με περικυκλώσουν ερωτήσεις
Θα ξυπνήσω ξαφνικά μέσα σε ένα όνειρο
Και κάθε αλήθεια γραμμένη θα σβηστεί
Κάθε γνωστό θα γίνει άγνωστο και ξένο
Θα μείνω μόνος στο κενό
Το τέλος καρτερικά θα περιμένω
Νοέμβρης 2002
Απ' την αρχή (η αρχή μόνο)
Τρελός παπάς με βάφτισε
Στη φούρια του με λάχτισε
Λαχτάρισα να βγώ απ' τη κοιλιά της μάνας μου
Ποτέ μου εγώ δεν έβρεξα το εσωτερικό της πάνας μου
Από μικρός σου έγραφα στιχάκια
Αστεία, έξυπνα για τα άλλα τα παιδάκια
Όταν οι άλλοι έβλεπαν τη “Δυναστεία”
Είχα ήδη κάνει τη πρώτη μου ληστεία
Στο γυμνάσιο οι φίλοι μου καπνίζανε
Κουταμάρες έλεγαν κι όλη μέρα βρίζανε
Να οδηγώ δεν έμαθα ποτέ μου
Κι όλο κλεινόμουνα στο καμπινέ μου
Απ' το λύκειο σαν αέρας πέρασα
μαθήματα, συστήματα τα ξέρασα
άλλους φίλους έμαθα και γνώρισα
απ' τις παλιές μου θέσεις υποχώρησα
1999
Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012
Γαλάζια ξωτικά και γυάλινοι σκύλοι
Μέλλον
Αλλά εγώ είμαι ζαλισμένος
Το μυαλό μου πάει να σπάσει
Αν ήταν να αυτοκτονήσω
θα ήθελα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα
για να λυτρωθώ
Για να μην μπορεί ένας τρελός επιστήμονας
(Που δεν ήθελε να σκέφτεται τίποτε άλλο πέρα απ’ την επιστήμη του)
Στο μέλλον να ανασύρει τις εικόνες απ’ το μυαλό μου
Και δει πράγματα απερίγραπτα
Να μην εξαπατηθεί και κάνει τα ίδια λάθη
Να μην ζήσει κι αυτός μέσα στο πόνο μου
Ξημέρωμα 11/8/99 Κέρκυρα
Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012
Χθες που επέστρεψα (Reloaded)
Επέστρεφα στο Μάντερλει μια μέρα σκοτεινή συννεφιασμένη, στο γέρμα του χρόνου προετοιμασμένος να ακούσω και να δω το αποτύπωμα της ήττας μου στην πόλη που γεννήθηκα.
Πλησίαζα πάνω στο άλογό μου και περίμενα να αντικρίσω τα έρημα τείχη, να ακούσω στο βάθος το σιωπηρό κλάμα των μανάδων που δεν θα έβλεπαν τα παιδιά τους, τις σημαίες μεσίστιες και το βλοσυρό βλέμμα του Υπέρτατου Κριτή.
Και να σου από τα βάθη αργοπερνά τις Πύλες τις Σκαιές η Ελένη κρατώντας στα χέρια της το βέλος που αστόχησε και δε με σκότωσε.
Έρχονταν χαμογελώντας για να με χρήσει νικητή. Και αυτό το αν και το γιατί να με γυροφέρνει πιο έντονο από το θάνατο.
Είναι να μην ξυπνάς ιδρωμένος με τέτοια όνειρα;
Ένα ποίημα-διαπίστωση που δέχεται μερική ή ολική αναθεώρηση
Οι σημερινοί ποιητές είναι
Δολιοφθορείς χαλασμένων μηχανών
Δολοφόνοι των νεκρών
Ο λυρισμός τους εξαντλείται
σε μια σταγόνα νερό
που μοιάζει ωκεανός στα μάτια τους
Τα τετράδιά τους
Είναι σακούλες σάπιων φαγητών
Τουαλέτες περιττωμάτων
Πτυελοδοχεία συναισθημάτων
Χορτάσαμε τέχνη
Χορτάσαμε ουρανό
Ας επιστρέψουμε στα σπίτια μας
Όλντενμπουργκ, 6 Ιουλίου 2009
Με αφορμή μια αλλόκοτη ιστορία
στον E. A. Poe
"He who has never swooned, is not he who finds strange palaces and wildly familiar faces in coals that glow; is not he who beholds floating in mid-air the sad visions that the many may not view; is not he whose brain grows bewildered with the meaning of some musical cadence which has never before arrested his attention".
(E.A. Poe: The Pit and the Pendelum)
Όποιος δε λιποθύμησε ποτέ του
δε βρήκε στην άμμο σβησμένα ιδεογράμματα
δε βρήκε στους καπνούς του αργιλέ του
πένθιμα, κρυμμένα οράματα
δε βρήκε στα μάτια του παιδιού του
τη θλίψη βασιλιά
και στα λουλούδια του σπιτιού του
μια άγνωστη, αρχαία μυρωδιά
Τα δίχτυα που σου έπλεκε
μια μάγισσα αράχνη
μαύρη πέτρα έπεσε
και ποιος τα ξαναφτιάχνει;
Διάλογος 4
Περίεργος πολύ ο Δ. Πως μπαίνει έτσι στη ζωή μου; Είχε χαθεί για χρόνια και ξαφνικά έλαβα ένα μήνυμα στον υπολογιστή μου: “Με ποιον κοιμόμουν τέσσερα χρόνια;” Το κοίταζα για ώρες και κάποιες στιγμές έκανα να απαντήσω. Μέχρι που έλαβα ένα ακόμα μήνυμα “Κάνε αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου σε τέσσερα χρόνια”. Τι ήξερε ο Δ.;
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012
(Ένα όνειρο που είδα ένα βράδυ πριν από ενάμιση χρόνο)
Θα σας πω μια ιστορία: Κάποτε καθόμουν στο Πανεπιστήμιο με τρεις φίλες μου και μια από αυτές με ρώτησε ποια από τις τρεις θεωρώ την πιο όμορφη. Εγώ σκέφτηκα λιγάκι και της είπα ότι για μένα όλες είναι όμορφες το ίδιο γιατί είναι φίλες μου.
Αυτό που δεν τους είπα είναι ότι καμία τους δεν μοιάζει με κείνη τη μια την φανταστική που λέει και το τραγούδι.
….
Εγώ αυτή τη μια την ιδανική την είδα στον ύπνο μου να κατεβαίνει απ’ τον ουρανό πάνω σ’ ένα χρυσό άρμα κρατώντας στα χέρια της ένα στεφάνι, να μου το βάζει στο κεφάλι και να μου λέει:
«Εσύ, σύντροφε, θα κληρονομήσεις τη βασιλεία των ουρανών γιατί είσαι ο μόνος εν ζωή ιδεολόγος άθεος με βαθιά θρησκευτική ευλάβεια που δεν πηγάζει από τις ιδεολογικές πεποιθήσεις σου και από τον κοινωνικό σου περίγυρο αλλά απ’ την αγάπη σου για μένα, που είμαι –πρόσεξε- η ενσάρκωση της Παρθένου στη Γη και κρύβω μέσα μου το Σατανά που θα σου φανερωθεί με τη μορφή Αγγέλου και θα σε κατασπαράξει μόλις προσπαθήσεις να καταστρέψεις την Άγια Εικόνα μου».
Και μου δίνει ένα φιλί στο στόμα και λίγο πριν ξυπνήσω άφησε τα σημάδια της στο κορμί μου και από τότε πάει ένας χρόνος παιδιά…
Ηράκλειο, 17/1/2000 Μεσάνυχτα
Ολοκληρώθηκε ενάμιση χρόνο αρργότερα. 9/2001 όταν το όνειρο έγινε πραγματικότητα
Οι μεγάλοι τίτλοι είναι ανούσιοι και συνήθως δεν έχουν τίποτα να μας πουν
Όταν μεγαλώσω θα γίνω τροφή για τα σκουλίκια
Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο τετράγωνο της Γεωμετρίας
Τα σχήματα έχουν την τάση να πλησιάζουν το ένα το άλλο: Οι ρόμβοι τα πεντάγωνα, οι πυραμίδες τους κώνους, τα τετράγωνα τα τρίγωνα. Μόνο οι κύκλοι είναι εγωιστές και κυλάνε μόνοι τους.
Όταν τα σχήματα πλησιάσουν αρκετά, αρχίζουν και αλλάζουν όψη. Πολλές φορές και ποιότητα. Βγάζουν γωνίες, ακμές, μεγαλώνει η επιφάνειά τους. Κάποιες φορές μάλιστα, ενώνονται. Φτιάχνουν περίεργα σχήματα με άλλη ποιότητα με άλλες γεωμετρικές συνθήκες. Με τους δικούς τους περιορισμούς. Μένουν μαζί και μεταλλάσσονται. Προσπαθούν να ηρεμήσουν, να μεταλλαχθούν σε κάποιο γνωστό σχήμα ή απλά σπάνε. Όσο τα σχήματα είναι ενωμένα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει από ποια απλά σχήματα έχουν προέλθει. Όταν σπάσουν όμως, η αρχική κατάσταση είναι αυτή που καθορίζει και το τέλος τους.
Ηράκλειο, 17/2/2001;
Κυριακή 26 Αυγούστου 2012
Αφομοίωση
Ποιος πήρε, μωρέ, τα σύννεφα στης ψυχής του τα βάθη;
Ποιος κατάπιε τον ήλιο, το γρασίδι;
Ποιου οι πόροι του δέρματός του ρούφηξαν όλο τον αέρα;
Ποιος μάζεψε τον ορίζοντα και σε κουτιά έβαλε το σύμπαν;
Σκατά στο πίσω κάθισμα. Μάλλον, θα τα έκανε το μωράκι μου.
Ηράκλειο, 11 Μάρτη 2002
Σάββατο 25 Αυγούστου 2012
Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012
Π.Ε. Δημητριάδης: Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
http://xekatharismalogariasmon.wordpress.com/
Κυκλοφόρησε από την εκδοτική εταιρεία Εξώστης η συγκεντρωτική έκδοση των
ξεκαθαρισμένων ποιημάτων του Π.Ε. Δημητριάδη της περιόδου 2000-2010. Οι αναγνώστες
του «Λαμπτήρα Πυρακτώσεως» είχαν την ευκαιρία σε προηγούμενα τεύχη να διαβάσουν
κάποια ποιήματά του και να πάρουν μια ιδέα για τον τρόπο γραφής του.
Τον Παντελή οι περισσότεροι των γνωρίζουν από το συγκρότημα ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ (Δες
συνέντευξη στον «Λ.Π.» τεύχος 5, Μάης 2010) και τους γεμάτους νόημα στίχους του. Ο
Παντελής με αυτή την ποιητική συλλογή μας αποκαλύπτει ακόμα περισσότερα από τα
θέματα που τον απασχολούν, μας δίνει τη δικιά του οπτική στον έρωτα, την αγάπη, το
φόβο, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την οικογένεια και, γιατί όχι, και τον αθλητισμό.
Μέσα από τα ποιήματά του ο Παντελής καταφέρνει να δώσει νέα νοήματα σε καταστάσεις
που έχετε ζήσει η θα ζήσετε. Από αυτή την άποψη ο καλλιτέχνης εξυπηρετεί πλήρως
τον σκοπό της Τέχνης ως μέσο επικοινωνίας τόσο του ίδιου με τον υπόλοιπο κόσμο όσο
και του αναγνώστη με τον εαυτό του γιατί στη ζωή δεν έχει αξία μόνο να ζούμε κάποιες
καταστάσεις αλλά να μπορούμε και να τις αξιολογούμε.
Η έκδοση περιέχει περισσότερα από 150 ποιήματα, είναι πολύ προσεγμένη με σκληρό
εξώφυλλο και έχει την εικαστική επιμέλεια δύο ακόμα ατόμων του team των ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ.:
του Γιώργο Αρβανιτάκη και του Κωνσταντίνου Αμύγδαλου.
Την ποιητική συλλογή προλογίζει ο «δικό μας» Μάριος Μαγιολαδίτης.
Αξίζει να το αγοράσετε!
Μ.
Έλενα
Ι
Έλενα,
Πώς να χωρέσουν ένα εκατομμύριο λεοπαρδάλεις κάτω από έναν Άρκευθο;*
Πέταξα σαν πεταλούδα πάνω από τον Ρήνο και σε είδα να περπατάς μια ηλιόλουστη
μέρα στο πάρκο με ένα μαύρο καπέλο και ένα κατάλευκο φόρεμα.
Ένα κόκκινο λουλούδι ξεχώρισε μέσα στο πράσινο γρασίδι και ξαφνικά βγήκαν από
μέσα του σμήνη μέλισσες που μετατρέπονταν σε ψάρια και έπεφταν στο ποτάμι. Κι
όμως όλα περνούσαν απαρατήρητα από τους βιαστικούς ποδηλάτες.
Κάθισες να ξεκουραστείς και στα πόδια σου κάθισαν η καρδιά μου και το μυαλό μου.
Είχαν και τα δύο τη μορφή κάμπιας.
Με κοίταξες κατευθείαν στα μάτια και η ψυχή μου συμπυκνώθηκε σε μια
τετραγωνική ίντσα Την ακολούθησες με το βλέμμα σου και ο χρόνος σταμάτησε.
Έσσεν, 4 Μαΐου 2008
* Αναφορά: Τ.Σ. Έλιοτ “Τετάρτη των Τεφρών”: ΙΙ: Δέσποινα, τρεις άσπρες λεοπαρδάλεις κάθονταν κάτω απ΄τον άρκευθο
ΙΙ
Έλενα,
Κοίταξα από την κορυφή ενός καταπράσινου λόφου και σε είδα στην άκρη του
χρόνου να με περιμένεις. Χοροπήδησα στα σύννεφα και η συνάντησή μας νίκησε την
προσμονή, μας ανύψωσε αμφότερους στο βάθρο της ευτυχίας.
Παντού ξεπήδησαν αισθήματα. Η αγάπη μετατράπηκε σε ενέργεια και ξεχύθηκε
από τις καρδιές μας. Ολόκληρος ο κόσμος γέμισε αγάπη και η γύρη των λουλουδιών
απελευθερώθηκε για να αναζητήσει μόνη της τις μέλισσες για να γεμίσει τον
κάμπο με το χρυσοκίτρινό της χρώμα. Διασκορπίστηκε με την ίδια μανία που
διασκορπίζεται η χαρά μας. Μπήκε μέσα σε κλειδωμένες ψυχές[, γιάτρεψε
αρρώστους και ανέστησε πεθαμένους].
Η θάλασσα μια λίμνη, οι ήπειροι μια γειτονιά και ο πλανήτης ολόκληρος δυο
χιλιόμετρα και πάνω του χτίσαμε το σπίτι μας.
Έσσεν, 25 Μαΐου 2008
Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012
Διάλογοι
Διάλογος 1
Με ρώτησε κάποτε ο Δ. «Γιατί δεν αυτοκτονείς;»
Και του απάντησα «Δεν υπάρχει κάτι που ν' αξίζει να ζήσω ή να πεθάνω γι' αυτό».
Κάποια μέρα πήγα και τον βρήκα και του είπα «Βρήκα κάποια που αξίζει να πεθάνω γι' αυτή».
Και τότε με ρώτησε «Γιατί δεν αυτοκτονείς τώρα που είσαι ευτυχισμένος;»
Και τότε του απάντησα «Γιατί είμαι περίεργος. Θέλω να μάθω τι θα μου συμβεί μετά».
20/9/1999
Διάλογος 2
Είπα κάποτε στον Δ. «Συνάντησα έναν άγγελο χθες. Έναν άγγελο με ελλατώματα σαν εμάς τους ανθρώπους. Με φοβίες ανθρώπινες και θνητά πάθη αλλά μ' ένα βλέμμα αγγελικό. Με ένα χαμόγελο παιδικό, αθώο που όταν το βλέπω νιώθω στην ψυχή την ανάσα του Θεού. Αυτός ο άγγελος με έχει ερωτευθεί το βλέπω στα μάτια του».
Μου έστειλε ένα γράμμα μετά από τρεις μήνες και έγραφε: «Μην τρέφεις αυταπάτες. Οι Άγγελοι δεν ερωτεύονται ποτέ. Μόνο πληγώνουν».
Διάλογος 3
Είπα κάποτε στον Δ. «Κάποτε αγάπησα μια γυναίκα πιο πολύ απ’ ότι ο Θεός το Διάβολο. Ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για αυτή. Μα εκείνη ξαφνικά έγινε ασήμαντη. Μεταμορφώθηκε σε σκόνη και ένα απαλό φύσημα του ανέμου την εξαφάνισε. Δεν την αγαπώ πια. Τη Μισώ για αυτή της τη μεταμόρφωση».
Και τότε μου είπε «Οτί την μισείς σημαίνει ότι αγαπάς περισσότερο από κάθε φορά».
Δεν απάντησα. Έφυγα βιαστικά και πήγα σπίτι. Και εκεί έβαλα τα κλάμματα.
Ηράκλειο
Stanislaw Lem: Solaris
Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012
Μηνύματα πάνω σε ένα χαρτί σε ένα τραπέζι σε ένα μπαρ στην Κέρκυρα
Έρωτας
(Πάθος)
Είσαι στο μυαλό μου;
Σε θέλω
Ταιριάζουμε
(Πολύτεχνο-Εξάρχεια-Κέρκυρα)
Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012
Ε
Η μαγεία του να ζωφραφίζεις με συναισθήματα είναι ότι μπορείς να φτιάξεις από θλιμμένα βλέμματα ένα κολάζ από ατελείωτα παιδικά χαμόγελα, να λιώσεις κερί πάνω σε ένα βρώμικο κουρέλι και να δημιουργήσεις ένα δάκρυ. Να βάλεις το γαλάζιο μες στο νερό και θα φτιάξεις κύμματα.
Βάλε λίγη θλίψη στην απέραντη χαρά και δες τα αποτελέσματα. Ένας λόφος που θα ξεχωρίζει κάπου στο βάθος του ασάλευτου ορίζοντα που θα θες να τον πλησιάσεις.
Αμέσως γεμίζεις από σκέψεις γαντζωμένες στο υποσυνείδητο. Μια άσχημη γεύση του θανάτου στην άκρη της γλώσσας σου κατρακυλάει βίαια στο λαιμό σου και χώνεται στο στομάχι σου. Ξεσπάς σε πόνους.
Λίγη χαρά. Ένα μίγμα χαζοχαρούμενα αστεία και ελεηνές καταστάσεις. Γρήγορα καταλαβαίνεις πόσα ασήμαντα σου φαίνονται όλα αυτά. Πόσο μικρά. Σκέφτεσαι πως πέρασες τη μέρα σου. Τι έκανες όλη την εβδομάδα. Μια φρίκη σε συγκλονίζει καθώς επαγωγικά βλέπεις όλη τη ζωή σου. Ξέρεις το τέλος και όλα τα ενδιάμεσα. Οι χαρές είναι σκηνές που θα εξεληχτούν την Παρασκευή στις εννιά το βράδυ μετά το διαγώνισμα, το βράδυ των Χριστουγέννων, στα γενέθλια της Ματίνας και πάπαλα. Η προσχεδιασμένη χαρά δεν σε γεμίζει. Δεν τη γεύεσαι. Δεν την απολαμβάνεις. Έχει ημερομηνία λήξης. Είναι ακόμα μια θλιβερή κατάληξη μια θλιβερής ζωής.
Κοιτάς το ρολόι. Περιμένεις να περάσει η μέρα για να ρθει η επόμενη. Εκεί προσδοκάς κάτι καλύτερο. Αλλά γρήγορα συνειδητοποιείς ότι είναι ανόφελο. Κάθε μέρα είναι Δευτέρα. Η πρώτη μέρα ενός Γολγοθά χωρίς τέλος. Η Σταύρωση είναι σωτηρία,. Ο θάνατος ελπίδα χωρίς αύριο.
Πέφτεις για ύπνο. Θες να ονειρευτείς. Εκεί ο χρόνος δε σε παγιδεύει. Ελευθευρώνεσαι. Η επιτακτικότητα σε βαραίνει. Το πρωϊνό ξύπνημα είναι εφιάλτης. Προσπαθείς να γαντζωθείς σε ένα όνειρο που θέλει να σε ξεβράσει. Εκεί μαζεύονται όλοι. Συγγενείς, φίλοι, η κοπέλα που πέθανε, εκείνος. Δεν χωράς στο όνειρό σου. Πετάγεσαι πάνω μούσκεμα στον ιδρώτα.
Είσα εγκλωβισμένη σε μια ζωή που φθίνει. Κάθε μέρα θες να είναι διαφορετική και κάθε μέρα είναι ίδια. Κάθε φωνή λέει της ίδιες λέξεις, κάθε μυαλό κάνει τις ίδιες σκέψεις. Όλες τους μέτριες. Ανασαίνεις βαριά. Μετράς τις αναπνοές σου. Αφουγράζεσαι τους σφιγμούς σου, το χτύπημα της καρδιάς σου, το αίμα που ρέει τις φλέβες σου.
Παίρνεις μολύβι και ζωγραφίζεις. Φτιάχνεις ανθρώπους, σπίτια, πρόσωπα. Ζωγραφίζεις μουσική. Εσένα να τραγουδάς. Ξεφεύγεις. Ξεχνάς και ονειρεύεσαι. Αυτό θέλεις να κάνεις. Αυτό θα κάνεις.
Ηράκλειο, 18/12/2002
Μελωδία
Κάποιες φορές η ομορφιά της ψυχής αντανακλάται στο σώμα μιας γυναίκας. Μέσα στο βυθό της πιο απόμακρης λίμνης σχηματίζεται το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού και στην επιφάνειά της καθρεπτίζεται η γαλήνη και η αρμονία. Κάτι τέτοιες στιγμές αστρική σκόνη μαζεύεται από κάθε μεριά του Γαλαξία και πίσω από την Μικρή Άρκτο σχηματίζει ένα φυλακτό που κρύβει όρκους αγάπης. Ένα μικρό χρυσό δακτυλίδι που αυτή τη στιγμή το κρατώ στα χέρια για να στο δώσω καθώς θα με φιλάς.
Ηράκλειο, 6/9/2002
Εκείνο το βράδυ που σηκώθηκες για να μου μιλήσεις
Σηκώθηκες μέσα στη νύχτα, παραμερίζοντας το χέρι του που σε σφιχταγκάλιαζε και άνοιξες τον υπολογιστή σου.
Μιλήσαμε για δύο ώρες μέχρι τις 4 το ξημέρωμα και έμεινα να αναρωτιέμαι γιατί μου μίλησες. [Γιατί φλερτάρω με μια νεκρή Αγάπη;]
Κι όμως μου άρεσε η ιδέα ότι ξανάπεσες και κοιμήθηκες δίπλα του κι αυτός δεν έμαθε ποτέ τι έκανες εκείνο το βράδυ.
Όλντενμπουργκ, 31/1/2011 4:38 πμ
(Κάποιες αλλαγές τις έκανα στις 16/8/2012 3:34πμ με αφορμή ένα άλλο φιλί που δώθηκε σε λάθος άτομο)
Τα μάτια σου το βράδυ που έφυγα
Αυτό που με εμπόδισε ήταν μια χριστιανική ηθική.
Αυτό που σε έκανε να με ξεπεράσεις (ήταν) μια γυναίκα.
Corfou, 16 août 2012
Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012
Γνήσιο το γράμμα
Τρίτη 7 Αυγούστου 2012
One night stand με την Εβελίνα Παπούλια
Είχα παρακολουθήσει το χειμώνα μια παράσταση από τους ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ και είχα σχηματίσει πολύ θετική γνώμη για τη δουλειά της Εβελίνας Παπούλια, οπότε είχα μια έμφυτη περιέργεια να δω πως διάολο οι καλλιτέχνες αυτοσχεδιάζουν, πως είναι δηλαδή μια μέρα ακατέργαστων ασκήσεων τέχνης για ένα καλλιτέχνη.
Με εντυπωσιάζει αρχικά σε κάποιους ανθρώπους η ικανότητά τους να αποδίδουν σε μια σειρά τομείς της Τέχνης σε επίπεδα άνω του μετρίου.
Παρακολούθησα την Εβελίνα να ζωγραφίζει στο πάτωμα, υπό τους ήχους της μουσικής, να σηκώνεται, να παρακινεί το κοινό να συμμετέχει και τέλος να τραγουδάει πλάτη στο κοινό με φοβερή άνεση.
Ένα από τα διδάγματα που πήρα είναι κυρίως εσωτερικό: Όσο κι αν παλεύω για την άρση του διαχωρισμού κοινού-καλλιτέχνη… δε μπορώ. Χθες ψήφισα υπέρ της απόστασης θεατή-καλλιτέχνη και όταν βρέθηκα πάνω στο “σκηνή” για λίγο ώστε η Εβελίνα να ζωγραφίσει το περίγραμμα του ποδιού μου και μετά να προσθέσω τις δικές μου πινελιές το πρώτο πράγμα που κοίταξα ήταν η πόρτα να φύγω.
Εντυπώσεις από το δρώμενο; Ανάμικτες.
Τρίτη 24 Ιουλίου 2012
Σονέτο για γυναίκα και σύννεφα
Θεσσαλονίκη, 424 ΓΣΝΕ, 7 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 21 Ιουλίου 2012
Πάρτο Λίζα
Κυριακή 3 Ιουνίου 2012
Woody Allen: Μεσάνυχτα στο Παρίσι (Midnight in Paris)
Το "ρομαντική κομεντί" έχει καταντήσει κάτι όπως το "έντεχνο" στο ελληνικό τραγούδι. Ότι περιλαμβάνει διαλόγους καλογραμμένους και δεν γεμίζει η οθόνη με αίμα είναι "κομεντί". Πολύ το χάρηκα με το φινάλε του Όνειρου της Κασσάνδρας, πρέπει να ήταν η πανολεθρία των κριτικών που χαρακτηρίζουν όλες τις ταινίες του Γούντι "κομεντί". Θα αφήσω το "ρομαντική" ασχολίαστο για να έχω και κάτι να γράψω κάποια επόμενη φορά.
Η ταινία ξεκινάει κλασσικά Γουντιαλλενικά με πλάνα του Παρισιού και τζαζ μουσική. Τα πλάνα κρατάνε αρκετά ώστε να δωθεί στην πόλη η κατάλληλη έμφαση ως σκηνή στην οποία θα διαδραματιστεί η πλοκή η οποία αυτή τη φορά έχει επιμύθιο ξεκάθαρο που καταβάλλει όλη την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα πλάνα φέρνουν στη μνήμη κάτι από την εισαγωγή του "Μανχάτταν".
"Η νοσταλγία είναι άρνηση" παρατηρεί ο αντιήρωας, το αρνητικό Εγώ του πρωταγωνιστή που απεγνωσμένα προσπαθεί να ζήσει τη ζωή που δεν έζησε σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν που δεσπόζει στο μυαλό του.
Ο Άλλεν προσφέρει στον πρωταγωνιστή το Φάντασμα του Παρελθόντος με τον ίδιο τρόπο που ο Ντίκενς το προσέφερε στον Εμπενίζερ Σκρουτζ. Τον μεταφέρει, καβάλα σε έναν από μηχανής θεό, στο παρελθόν και τον βάζει προ των ευθυνών του.
Πρώτα σπάει ο φόβος του θανάτου δια στόματος Χέμινγκγουει. Ο θάνατος δε ξεπερνιέται εντελώς αλλά το ερωτικό πάθος θριαμβεύει επί του θανάτου. "Το πάθος είναι το αντίθετο του θανάτου" είχε παρατηρήσει ο Τ. Ουίλλιαμς. Θανάτω θάνατον πατήσας το ερωτικό πάθος μας δείχνει το δρόμο για τη σωτηρία από τα εφηβικά μας άγχη που μας κατατρώνε. Ο φόβος του θανάτου είναι ασήμαντος προς το πάθος για τον ερωτικό σύντροφο. Γαμάτε γιατί χανόμαστε.
Ο Άλλεν είναι ξεκάθαρος: Ζήσε το τώρα με πάθος, ανακάλυψε τον έρωτα, whatever works, μην ψάχνεις το ιδανικό στο παρελθόν ή σε αυτό(ν) που δεν έχεις. Το ίδιο μήνυμα από το Whatever works έρχεται εδώ κρυστάλλινο, ξεκάθαρο, δυνατότερο. Ο Άλλεν επαναδιατυπώνει τα διδάγματα του Ρίλκε. Ανακάλυψε την ποιητικότητα στα πράγματα που έχεις, μην κατηγορείς το παρον ότι δε είναι αρκετό, κατηγόρησε τον εαυτό σου που δεν ζεις με το κατάλληλο πάθος και την κατάλληλη ένταση. Το εξιδανικευμένο παρελθόν είναι κι αυτό φορέας λαθών, σκοτεινών σημείων και αδυναμιών. Όπως και το παρόν δηλαδή. Το παρον όμως είναι εδώ, υπάρχει και εδώ δίνεται η πραγματική μάχη.
Ό Άλλεν κάνει αναφορά στον Εξολευθρετή Άγγελο του Μπονιουέλ. Ο πρωταγωνιστής δίνει την ιδέα στο Μπονιουέλ για την ταινία του. Αν στον Μπονιουέλ η παρηκμασμένη αστική τάξη μένει μέσα στο δωμάτιο επειδή προτιμά τον ξεπεσμό και την αυτοεξαφάνιση από το να αντικρύει την επανάσταση που έρχεται, αποκαλύπτοντας την πραγματική της φύση: Λύκοι έτοιμοι να κατασπαράξουν, στον Άλλεν οι ήρωες δεν έχουν αυτή την ταξικότητα. Ο εγκλωβισμός τους στο παρελθόν είναι επιλογή. Οι ήρωες είναι απέξω και πάνε στο παρελθόν για να μην αντιμετωπίσουν την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Άλλεν βάζει την κίνηση που δεν έχει ο Μπονιουέλ.
Η δεύτερη ήρωας της ιστορίας, η Αδριάννα, έχει κάτι από την Κριστίνα του Vicky Cristina Barcelona
ή από τους ήρωες του Match Point και του Όνειρου της Κασσάνδρας. Δε βολεύεται με τις σχέσεις της, ανασφαλής όπως όλοι οι ήρωες του Γούντι Άλλεν, ψάχνει τον ιδανικό έρωτα, την ψυχική τελειότητα και καταλήγει πάντα σε λάθος αγκαλιές που τις έχει εξιδανικεύσει, από καλλιτέχνες που αδυνατούν να την καταλάβουν και τη χρησιμοποιούν ως μέσο της Τέχνης τους. Είτε τη ζωγραφίζουν αποκόπτοντας όμως την ουσία της, είτε την πάνε για κυνήγι στο Κιλιμάντζαρο και τελικά καταλήγει να ψάχνει τη δικιά της διαφυγή στο παρελθόν, αδύναμη να κερδίσει το δικό της παρόν. Αλλά αυτή δεν είναι καλλιτέχνις. "Σκοπός του καλλιτέχνη δεν είναι να ενδίδει στην απελπισία αλλά να βρίσκει το αντίδοτο στο άσκοπο της ύπαρξης" μας λέει ο Άλλεν δια στόματος Γετρούδης Στάιν.
Νάτος λοιπόν ο Γούντι που αυτή τη φορά δεν ενδίδει στην τυχαιότητα των πραγμάτων αλλά προστάζει να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας! Επίπονο, μας ξεβολεύει αλλά αληθινό. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Η ταινία έχει και χάπι εντ! Ο ήρωας αγαπάει τη βροχή. "Τι καλό έχει η βροχή;" αναρωτιέται η σύζηγος που καταφεύγει στο πάθος της για τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν κολλημένη στο Γυμνάσιο. Εγκλωβισμένη στο παρελθόν της καταφεύγει κι αυτή σε ξένη αγκαλιά. Η βροχή, που συμβολίζει ότι στη ζωή δεν έχει πάντα λιακάδα, φέρνει τις δικές της χαρές για όποιον προσπαθεί να ζήσει με αυτή. Αυτό είναι το χάπι έντ του Άλλεν.
Δε θα σταθώ εδώ σε εικαστικά τεχνάσματα του Άλλεν. Έχουν το δικό τους ενδιαφέρουν, όπως ενδιαφέρουν έχει να σχολιάσουμε και τον Νταλί αλλά ίσως μια επόμενη φορά!
Λαμπτήρας Πυρακτώσεως, τ. 9, Ιούλης 2012
Edgar Allan Poe: Οι φόνοι της οδού Μοργκ - Το μυστήριο της Μαρί Ροζέ
Βρήκα το αποτέλεσμα αρκετά καλό αν και με κούρασαν τα πολλά κάδρα ανά σελίδα. Κάποια τεχνάσματα του εικονογράφου όπως π.χ. η εμφάνιση στα αφηγηματικά πλάνα του αφηγητή και λύτη των μυστηρίων Ντυπέν αφήνουν γενικά καλή εντύπωση.
Ο Ε.Α. Πόε είναι ο πρώτος που έγραψε ιστορίες επίλυσης μυστηρίου. Ο Αύγουστος Ντυπέν αποτέλεσε το πρώτυπο πάνω στον οποίο ο Άρθρου Κόναν Ντόυλ δημιούργησε τον Σέρλοκ Χολμς ενώ το στυλ επίλυσης μέσα από την αναλυτική σκέψη αποτέλεσε το βασικό εργαλείο των Χολμς-Πουαρό. Δεν είναι σκοπός μου να επακταθώ στο θέμα παραπάνω εδώ. Έχουν γραφτεί πολλά σχετικά άρθρα γι' αυτό και υπάρχουν στη βιβλιογραφία.
Είναι κρίμα που στην έκδοση δεν συμπεριλήφθηκε και το "Κλεμμένο Γράμμα" η τρίτη ιστορία του Πόε με ήρωα τον Ντυπέν.
Σκίτσα της έκδοσης και πολλά άλλα μπορείτε να βρείτε στο blog του Ντρυέτ: http://fabricedruet.blogspot.com
Λαμπτήρας Πυρακτώσεως, τ. 9, Ιούλης 2012
Δευτέρα 14 Μαΐου 2012
Νταντά
Το ποίημα αυτό είναι μια φάρσα αλλά γιατί;
Κέρκυρα, Πολύτεχνο, 10/5/2012, 23:23
Πέμπτη 26 Απριλίου 2012
Νέος 22 ετών ενθυμείται φίλο του ομήλικα
Όλη τη ζωή μου είδα
Κι έγραφε η επικεφαλίδα:
«Σ’ αγαπάω Πελοπίδα»
Έσσεν, Κυριακή 11 Ιουνίου 2006
Σάββατο 14 Απριλίου 2012
Ήθελα να μουν απ' αυτούς που ξεκοιλιάζουν τους αστούς μες στα λασπόνερα (α)
Ο κόσμος που ζούμε δεν υπάρχει
Λαμπτήρας Πυρακτώσεως, τ. 8, Φλεβάρης 2012
Αυτοκτόνησε
Στον Π.Ε.Δ.
Ήταν και οι Protoss
Τα βράδια της κατάθλιψης (απόσπασμα)
Να γράψω ένα ακόμα ποίημα
Κι όμως
Δεν έχω γράψει ποιήματα
Με μαχαιριές στην καρδιά
Άπλωσα τα χέρια μου
Να σε αγγίξω
Στον ύπνο μου
Κι ας μην ήσουν εκεί
Δεν έχω γράψει ποιήματα
Με σπασμούς στο στομάχι
Σηκώθηκα το βράδυ
Και στριφογύρισα στον ύπνο μου
Έσσεν, 27.5.2006
Μια προσπάθεια να γράψω ποίηση για σχολικά εγχειρίδια
φαΐ απαράμιλλο
Φαΐ με λίπος
το τρως και είσαι κύτος
Οι τραυματιοφορείς της χαράς
Την σύραμε σε κοινωνικές εκδηλώσεις
Την επωμιστήκαμε σε ανόητα πάρτι
Την κολλήσαμε σε ψεύτικα χαμόγελα
Αλλά παρέμεινε άρρωστη, προσποιητή και πρόστυχη
Όλντενμπουργκ, 8.7.2009
Μπροστά σε έναν πίνακα του Χορστ Γιάνσεν
Εσύ, κομμάτι του εαυτού μου,
Η ύπαρξη σου βασίζεται στην μίζερη ζωή μου,
Τα φλέματά μου τα αμνιακά υγρά που μέσα τους ωρίμασες κι ο βήχας μου κοιλοπονήματα της γέννας σου.
Τα μωρουδίστικα κλάματά σου θα είναι η αιώνια σιωπή μου.
Θήλασε από την ενέργειά μου μέχρις ότου να μη μπορώ να σταθώ από τον πόνο.
Παράλυσέ με και κατάπιε με ολόκληρο, διάχυσε μες στο σώμα μου το δηλητήριό σου.
Σε ονόμασα καρκίνο.
Βερολίνο, 19.11.2009
Δημοσιεύτηκε στο blog του περιοδικού Τεφλόν (29.04.2010) και στον περιοδικό Λαμπτήρας Πυρακτώσεως τ. 7, Απρίλης 2011
Το μεγάλο Ναι
Θεσσαλονίκη, 24.02.2012
Δημοσιεύτηκε στο blog του ΤΕΦΛΟΝ
Αλμπερτ Αϊνστάιν: «Κάντε τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται, όχι όμως απλούστερα»
«Κάντε τα πράγματα όσο πιο απλά γίνεται, όχι όμως απλούστερα»
Η φετινή χρονιά ανακηρύχτηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως «Παγκόσμιο Έτος Φυσικών Επιστημών» για να τιμηθεί ο μεγάλος πρωτοπόρος φυσικός Άλμπερτ Αϊνστάιν. Η ανακήρυξη γίνεται με την ευκαιρία μιας διπλής επετείου. Φέτος, συμπληρώνονται 100 χρόνια από την διατύπωση της περίφημης Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας και 50 χρόνια από το θάνατό του.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν γεννήθηκε το 1879 στην Γερμανία και το 1900 έγινε καθηγητής μαθηματικών και φυσικής. Το 1905 είναι μια χρονιά σταθμός στην ζωή του μεγάλου επιστήμονα αλλά και για την ανθρωπότητα. Είναι, θα λέγαμε, το annus mirabilis του Αϊνστάιν αφού δημοσιεύει πέντε από τις πλέον σημαντικότερες εργασίες στην ιστορία της Φυσικής. Με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, ο Αϊνστάιν θα διατυπώσει τον πιο διάσημο μαθηματικό τύπο της φυσικής, το E = mc2, με τον οποίο αποδεικνύει την ισοδυναμία μάζας ( m) και ενέργειας (Ε), αφού πρώτα εισήγαγε την υπόθεση ότι η ταχύτητα του φωτός (c) είναι σταθερή για κάθε παρατηρητή και συνήγαγε ότι τόσο ο χώρος και ο χρόνος εξαρτώνται από την κίνηση. Η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν απέδειξε την αδιάρρηκτη σύνδεση του χώρου και του χρόνου με την ύλη και την κίνησή της. Ανέτρεψε την αντίληψη που επικρατούσε προηγούμενα στη φυσική ότι τάχα ο χώρος ένα είδος ανεξάρτητου από την ύλη και αμετάβλητου κενού δοχείου μέσα στο οποίο έχουν εναποτεθεί τα υλικά σώματα, κι ότι ο χρόνος κυλάει πάντοτε ομοιόμορφα και η ροή του δεν εξαρτιέται από την κινούμενη ύλη.
Ο ίδιος μιλούσε για την θεωρία της σχετικότητας με χιούμορ: «Όταν είσαι με ένα όμορφο κορίτσι για δύο ώρες σου φαίνεται πως πέρασαν μόνο δύο λεπτά. Όταν κάθεσαι πάνω σε ένα αναμμένο κάρβουνο για δύο λεπτά σου φαίνεται πως πέρασαν δύο ώρες. Αυτό είναι η σχετικότητα», έγραψε κάποτε.
Ο Αϊνστάιν όμως δεν έμεινε εκεί. Με άλλες δύο εργασίες του την ίδια χρονιά ερμηνεύει το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, διατυπώνοντας την κβαντική θεωρία για την διπλή φύση του φωτός. Η διαπίστωση, από τον Αϊνστάιν, ότι το φως δεν είναι ένα συνεχές φωτοηλεκτρικό κύμα αλλά πακέτα (κβάντα) ύλης –αργότερα ονομάστηκαν φωτόνια- πήγαινε κόντρα στην επικρατούσα άποψη της εποχής που στηρίζονταν από αυθεντίες της Φυσικής, όπως ο Μάξγουελ. Για αυτές του τις εργασίες, αλλά και για τη συνολικότερη προσφορά του στην επιστήμη, θα λάβει και το βραβείο Νόμπελ το 1921.
Αυτά ίσως να είναι λίγο πολύ γνωστά. Το επιστημονικό έργο του Αϊνστάιν είναι πλέον κοινά αποδεκτό και σεβαστό. Το περιοδικό ΤΙΜΕ μάλιστα τον ανέδειξε σε άνθρωπο του 20 ου αιώνα. Ωστόσο, αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι το μεγάλο φιλειρηνικό έργο του Αϊνστάιν, το οποίο δεν προβάλλεται από τα περισσότερα επιστημονικά περιοδικά που αυτή την εποχή κάνουν αφιερώματα στη ζωή του. Η συνεισφορά του στον τομέα της ειρήνης, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου ακόμα και του Σοσιαλισμού είναι μεγάλη. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν ήταν ένας επιστήμονας ξεκομμένος από το κοινωνικό περιβάλλον και από τις πολιτικές εξελίξεις. Ο ίδιος πάντα έλεγε ότι «η ζωή μου είναι διαιρεμένη μεταξύ εξισώσεων και πολιτικής».
Ο Αϊνστάιν ήταν πνεύμα ανήσυχο που δεν άντεχε την καταπίεση και την αδικία. Στα πρώτα χρόνια τις δεκαετίας του 1930, όταν άρχισε η άνοδος του Ναζισμού στη Γερμανία, ο Αϊνστάιν επισκέφτηκε τις ΗΠΑ και στη συνέχεια έμεινε εκεί κάνοντας τον δικό του αγώνα ενάντια στο Ναζισμό και την γενοκτονία των Εβραίων. Το 1937 συμμετείχε ενεργά στο κίνημα υποστήριξης της Ισπανικής Δημοκρατίας ενάντια στον Φράνκο. Για την κυβέρνηση των ΗΠΑ όμως πάντα ήταν ένα ξένο σώμα, ανεπιθύμητος, αφού από την πρώτη στιγμή ξεσκέπασε τον ρόλο της. Το 1932 η Woman Patriot Corp σε μια 16σέλιδη επιστολή της προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ζητάει την απέλαση του Αϊνστάιν γράφοντας χαρακτηριστικά: «Ούτε ο ίδιος ο Στάλιν δεν συμμετείχε σε τόσες αναρχοκομμουνιστικές ομάδες»! Ο ίδιος σε μια επιστολή του το 1942 γράφει: «Γιατί η Ουάσιγκτον διατηρεί σχέσεις με την φασιστική Ισπανία; Γιατί οι ΗΠΑ δεν βοηθάνε την Ρωσία στον αγώνα της; Αν ο Χίτλερ δεν ήταν τρελός θα ήταν ακόμα φίλος με του Δυτικούς».
Το Μάη του 1949 δύο οικονομολόγοι της Νέας Υόρκης, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ξεκίνησαν την έκδοση ενός Μαρξιστικού εντύπου με τίτλο « Monthly Review». Στο πρώτο τεύχος ο Αϊνστάιν υπογράφει ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί Σοσιαλισμός;», όπου αναπτύσσει το δικό του όραμα για τον Σοσιαλισμό. Προβληματίζεται, διατυπώνει προτάσεις και ανησυχίες, αλλά πάνω από όλα ασκεί πολεμική στην σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία. Μεταξύ άλλων γράφει: «Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως υπάρχει σήμερα, είναι κατά τη γνώμη μου η πραγματική πηγή του κακού. Βλέπουμε μια τεράστια μάζα παραγωγών που πασχίζουν ακατάπαυτα να αφαιρέσουν ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής εργασίας τους … Θεωρώ την παραμόρφωση των προσωπικοτήτων το μεγαλύτερο κακό του καπιταλισμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από αυτό το κακό … Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, η δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό».
Η δράση του Αϊνστάιν το έβαλε στο στόχαστρο του FBI και του αντικομμουνιστή διευθυντή του FBI Έντγαρ Χούβερ. Όπως αποκαλύφθηκε το 1989, το FBΙ παρακολουθούσε τον Αϊνστάιν από το 1932 μέχρι το τέλος της ζωή του, όπου συμπληρώθηκαν σχεδόν 2.000 σελίδες με αναφορές για την δράση του. Το σπίτι του παρακολουθούνταν καθημερινά και οι τηλεφωνικές του επικοινωνίες υποκλέπτονταν συστηματικά.
Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν πέθανε στις 18 Απρίλη του 1955 στο Νίου Τζέρσεϊ αναγνωρισμένος από ολόκληρη την κοινωνία για τη σημαντική του προσφορά στην επιστήμη.
Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πορεία, τεύχος 23, Ιούνης 2005
Τετάρτη 11 Απριλίου 2012
The Hurt Locker
