Θέατρα και Αμφιθέατρα

Θέατρα

και αμφιθέατρα

του παραλόγου

θεατρίνοι και αμφιθεατρίνοι

αμφίβιοι φοιτητές

σε ελώδη νερά

νεαροί, νέοι γερασμένοι

κουρασμένοι θιασάρχες

ομάδες, ομαδούλες και ομαδάρχες

πρόσκοποι, επίσκοποι κολασμένοι

κρατικοί κρετίνοι

καθηγητές και γητευτές

φίδια κολοβά και κουρεμένα

δημόσια παιδεία

εκπαίδευση σε λάκκους με λιοντάρια

άμαχος πληθυσμός

υπερπληθυσμός σκέψεων

διασκέψεις κορυφής στα βουνά

η τρέλα βαριέται και επιστρέφει

στα καθημερινά

έδρανα εδραιώνουν τη θέση τους

διάδρομοι, μονόπλευροι λαβύρινθοι

παγιώνονται

στο πίνακα ανακοινώσεων

ένα χαρτί παρατημένο

γράφει:

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ

νέοι για την θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου

Το βράδυ που περιέγραψα το Τελευταίο Θεώρημα του Φερμά στους φίλους σου

 Το βράδυ που περιέγραψα το Τελευταίο Θεώρημα του Φερμά στους φίλους σου

Σε φίλησα δυο φορές σταυρωτά στα μάγουλα και ήταν σα να σε φίλαγα στο στόμα. Τέτοιο μεθύσι. (Άραγε ένιωσες το ίδιο;)

Και όπως κάθε μεθύσι, κι αυτό έφερε ξανά στην επιφάνεια τα ξεχασμένα συναισθήματα.

Αν είχε κεφάλαια η ζωή μου θα ήταν γυναικεία ονόματα και αναγκαστικά εσύ θα ήσουν το πρώτο κεφάλαιο.

Πολύτεχνο, 22.8.2016 02:00

A

(Από τα "Πολιτικά κείμενα για την ερωτική συγκυρία")

Αν δεν είμαι θεός

 Αν δεν είμαι θεός, τότε είμαι θηρίο.

Όλντενμπουργκ, 25.1.2011

Για την Μάρα...

Στα τρένα γράφονται τα ποιήματα

Κοιτάω στο παράθυρο τη μορφή σου

τη μορφή σου που σχηματίζεται στους τοίχους

τη μορφή σου που τριγυρνάει στα σοκάκια

που κρύβεται στα σακάκια ακατάστατων ανδρών

Κοιτάω απ' την πόρτα τα ρούχα σου
τα ρούχα σου που γεμίζουν τους διαδρόμους

τα ρούχα σου που αλλάζουν τη διάθεσή μου

που κάνουν την άνεση μου να μοιάζει παιδικό παιγνίδι

Κοιτάω στον καθρέπτη μου τα μάτια σου

τα μάτια σου που γεμίζουν τις θάλασσες

τα μάτια σου που κοιτάζουν την ψυχή μου

που κάνουν την αυλή μου δάσος με άγρια ζώα

Κοιτάω στο ταβάνι μου τα μαλλιά σου

τα μαλλιά σου που ανεμίζουν στο πρώτο φύσημα

τα μαλλιά σου που θεραπεύουν τον πόνο μου

που δε μ' αφήνουν μόνο μου και μου κάνουν παρέα

Αναστατώνομαι, ακούω ψιθύρους τη νύχτα

τη νύχτα που με αναγκάζει να ιδρώνω και να φοβάμαι

τη νύχτα που με σπρώχνει να ψάχνω στις ντουλάπες για φαντάσματα

που όταν χτυπά το ξυπνητήρι τινάζομαι απότομα και ξεχνώ τις σκέψεις μου

Οι μορφές σου αλλάζουν αλλά είσαι η ίδια

η ίδια που διαιωνίζει τις πρωτόγονες ανάγκες μου

κάθε εικόνα σου μια φαντασίωση κίνησης
και οι λιγοστές λέξεις που ανταλλάξαμε διάλογοι ατελείωτοι

Οι μορφές σου μένουν ίδιες αλλά Εγώ αλλάζω

εγώ που γράφω με μία λάμπα από πάνω μου

εγώ που τρέχω να προλάβω όσα έχασα

που ξέχασα μες στη βιασύνη μου να ζήσω

(Να αφήσω καμιά χριστοπαναγία τώρα;)

Σκαλάνι

 Παρασκευή. Σήμερα έχει λιακάδα όπως και στο άλλο ποίημα, αυτό που δεν της έγραψα.

Σβήνει τα φώτα και αχνοφαίνεται μια φιγούρα με τις πιτζάμες της να ανάβει ένα κεράκι. Κάνει τη προσευχή της. Δεν ήξερα ότι πιστεύει. Παρακολουθώ χωρίς να ανασαίνω, βιώνω την δημιουργία ενός πίνακα κάποιου αόρατου ζωγράφου που ζωγραφίζει τη σιλουέτα της. Χωρίς να μιλάει έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου και με αγκαλιάζει. Δε μιλάμε. Φιλιόμαστε αλλά δεν κάνομε έρωτα. Κοιμόμαστε αγκαλιά και όσο κοιμόμαστε ένας άλλος αόρατος καλλιτέχνης, ένας παραμυθάς αυτή τη φορά, ετοιμάζει ένα παραμύθι που θα λέμε στα εγγόνια μας. Το πρωί ξυπνήσαμε και της είπα το όνειρο που είδα. Δεν το είπα ολόκληρο όμως. Βλέπετε κάτι ήξερε ο Καζαντζάκης. Τις ιστορίες να τις λέμε μέχρι εκεί που αντέχουμε.

Τα βράδια της κατάθλιψης (Δοκιμή 5η)

Τα βράδια της κατάθλιψης

Στην Βιρτζίνια Γουλφ

Για τη Θ. Από τη Θ.

 Σκέφτομαι να βρω ένα τρόπο να ζω μέσα σε ένα όνειρο

Τα πρωινά χουζουρέματα να γίνουν αιώνια

Η μόνη γαλήνη που νιώθω

Που πηγάζει από εκείνο το πρωινό που ξυπνήσαμε μαζί

Για πρώτη φορά

 Δεν σου μίλησα ποτέ γι’ αυτό

Για αυτά που ένοιωσα εκείνο το ξημέρωμα

Για το λευκό φως που έμπαινε από το παράθυρο και σε φώτιζε καθώς ήσουν γυμνή αγκαλιασμένη πάνω μου
Για τα φιλιά που μου έδινες καθώς κοιμόμουν

Για τη γάτα σου στα πόδια μου

Αυτό θέλω να ξαναζήσω

Να έχω την ίδια εμπειρία και ένα μέλλον διαφορετικό

Πάντα έλπιζα ότι θα τα καταφέρω κι όμως…

Να βάλω τις λέξεις στη σειρά

Να γράψω εκείνο το ποίημα που μου ζήτησες
Κι όμως
Δεν έχω γράψει ποιήματα

Με δάκρυα στα μάτια

Σε αγκάλιασα καθώς κοιμόσουν

Δεν έχω γράψει ποιήματα

Με μαχαιριές στην καρδιά
Άπλωσα τα χέρια μου
Να σε αγγίξω
Στον ύπνο μου
Κι ας μην ήσουν εκεί
Δεν έχω γράψει ποιήματα
Με σπασμούς στο στομάχι
Σηκώθηκα το βράδυ
Και στριφογύρισα στον ύπνο μου

19/12/2020

*Το ποίημα γεννήθηκε στις 22/12 παρελθόντος χρόνου

Φινάλε

Η παράσταση κάθε βράδυ τελείωνε με ένα μεγάλο χειροκρότημα

Το κοινό εκτιμούσε ιδιαίτερα το τελευταίο νούμερο.

Η διπλή κωλοτούμπα ανάμεσα από τον κύκλο της φωτιάς ήταν τόσο αταίριαστη με τα ρούχα του γελωτοποιού.

Πότε προλάβανε να ανάψει τη στεφάνι με ένα μικρό αναπτήρα κανείς δεν καταλάβαινε.

Σήμερα το βράδυ όμως η παράσταση είχε άλλο φινάλε.

Ο γελωτοποιός όπως έχυνε τη βενζίνη πάνω στη στεφάνι δεν πρόσεξε ότι ένα μέρος της χύθηκε στα τεράστια παπούτσια του.

Τα γεγονότα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Κάηκε ολόκληρος από πάνω μέχρι κάτω μέχρι το κοινό να καταλάβει ότι όσα διαδραματίζονταν δεν ήταν μέρος της παράστασης.

Κάποιοι λένε ότι το έκανε επίτηδες. Τρεις μήνες πριν είχε χωρίσει και κάποιοι λένε ότι δεν την ξεπέρασε ποτέ.

Κάποιοι λένε ότι επέλεξε να φύγει όπως εμφανίστηκε. Μέσα σε ένα κύκλο φωτιάς.

Κέρκυρα, 19/11/2019, 00:05. Το ποίημα ωστόσο γράφτηκε στη Θεσσαλονίκη