Τα βράδια της κατάθλιψης
Στην Βιρτζίνια Γουλφ
Για τη Θ. Από τη Θ.
Σκέφτομαι να βρω ένα τρόπο να ζω μέσα σε ένα όνειρο
Τα πρωινά χουζουρέματα να γίνουν αιώνια
Η μόνη γαλήνη που νιώθω
Που πηγάζει από εκείνο το πρωινό που ξυπνήσαμε μαζί
Για πρώτη φορά
Δεν σου μίλησα ποτέ γι’ αυτό
Για αυτά που ένοιωσα εκείνο το ξημέρωμα
Για
το λευκό φως που έμπαινε από το παράθυρο
και σε φώτιζε καθώς ήσουν γυμνή
αγκαλιασμένη πάνω μου
Για τα φιλιά
που μου έδινες καθώς κοιμόμουν
Για τη γάτα σου στα πόδια μου
Αυτό θέλω να ξαναζήσω
Να έχω την ίδια εμπειρία και ένα μέλλον διαφορετικό
Πάντα έλπιζα ότι θα τα καταφέρω κι όμως…
Να βάλω τις λέξεις στη σειρά
Να γράψω
εκείνο το ποίημα που μου ζήτησες
Κι
όμως
Δεν έχω γράψει ποιήματα
Με δάκρυα στα μάτια
Σε αγκάλιασα καθώς κοιμόσουν
Δεν έχω γράψει ποιήματα
Με
μαχαιριές στην καρδιά
Άπλωσα τα χέρια
μου
Να σε αγγίξω
Στον ύπνο μου
Κι
ας μην ήσουν εκεί
Δεν έχω γράψει
ποιήματα
Με σπασμούς στο στομάχι
Σηκώθηκα
το βράδυ
Και στριφογύρισα στον ύπνο
μου
19/12/2020
*Το ποίημα γεννήθηκε στις 22/12 παρελθόντος χρόνου
