Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Niemands Rose: Τα φώτα στο βάθος

Απόπειρα, Αθήνα 2013
Και να που ήρθε το πλήγωμα του χρόνου να γράψω ένα μικρό σημείωμα για ένα μπεστ σέλλερ(!) του 2013.
Η Niemands Rose αποφάσισε να μπλογκάρει πάνω στο χαρτί ώστε να τη διαβάζουμε και offline και αφού πρώτα με εκβίασε να αγοράσω ένα αντίτυπο του βιβλίου μου έστειλε και ένα ακόμα "με την ελπίδα να γίνει αφορμή για έναν νέο γύρο συνομιλιών, αυτή τη φορά εκ του συνεγγούς". Αμ δε αγαπητή Niemands Rose! Κάθισα και διάβασα 124 σελίδες από αυτά που ονομάζεις "αφηγήσεις μικρού μήκους" και θα τη γλυτώσεις με μόνο ένα γύρο συνομιλιών; Αρχικά αν δε μάθω την αλήθεια για την Αλίθια δε ξεμπερδεύουμε. Ο αναγνώστης θέλει σίκουελ, θέλει χάπι εντ, θέλει ανκόρ, θέλει δουλειά πολύ για να γυρίζει ο ήλιος ο τιμημένος.
Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν τα πράγματα:
Η Niemands Rose, μια γυναίκα όπως όλες μας, μη έχοντας τι να κάνει, ξεκίνησε ως τρολλ που ζει στα φόρα και τα βγάζει όλα στη φόρα και εξελίχθηκε σε μια μπλογκερού του κερατά. Μεγαλοπιάστηκε κάποια στιγμή γράφοντας ανηλεώς και ασταμάτητα. Γιατί αν γράφεις 50 σελίδες τη μέρα, ε 1 δε θα είναι καλή; Έτσι έγινε!
Διαβάστε στυλ γραφής: "Το προφίλ της ήταν λακωνικό: Female, age 36, eyes green με ένα άβαταρ φωτογραφία με κολλητό μαύρο φόρεμα". (σελ. 42).
Στο "Τα φώτα στο βάθος" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα η Niemands Rose μας παρουσιάζει τη δικιά της αφήγηση για τη σύγχρονη κοινωνία. Οι αφηγήσεις της με λόγο σύγχρονο σπάνε τα καλούπια της επιτηδευμένης γραφής. Ο λόγος ρέει και όσο κι αν τις χαρακτηρίζει "μικρού μήκους" είναι αφηγήσεις μεγάλες όχι σε μέγεθος αλλά σε ουσία και αυτό το λέω με πλήρη επίγνωση ότι θα σε γιουχάρει για αυτό που γράφω. Τα διηγήματα του βιβλίου τα βλέπω ως σύγχρονα παραμύθια. Κάποιες φορές με ηθικό δίδαγμα φόρα πατρίδα κάποιες φορές κρυμμένο. Πως να μην τα δω έτσι άλλωστε: "Οι Κυριακές πια περνούν όπως φιλμάκι γκραν γκινιόλ. Κάνουμε ταμείο. Τι θάψαμε τη βδομάδα που πέρασε. Κάποια γηραιά ελευθερία, καμιά λατρευτή μας αξιοπρέπεια, ένα αδικοχαμένο δικαίωμα, ένα κομμάτι από τον χρόνια αγνοούμενο Λόγο. Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη. Εκεί που παραμένουμε μονάχα θεατές με καρδιές ρέπλικες. Ευειδείς μες στο ευ ζην που μας είπαν να πιστέψουμε κι εμείς το πιστέψαμε. Το Blade Runner ήταν πάντα εδώ. Εμείς είχαμε γυάλινα μάτια και δεν το βλέπαμε. Στο τέλος να θυμηθείς να μου κλείσεις τρυφερά τα βλέφαρα για να μπορέσω να ξαναδώ καμιά ικμάδα φωτός." (σελ. 105)
Το Bookstand χαρακτηρίζει το βιβλίο "κολάζ στρατευμένης λογοτεχνίας". Δεν έχει άδικο. Μας τη φέρνει η Niemands Rose: πίσω από το τρόπο γραφής κρύβεται κοινωνική κριτική ως ακριβώς και στα πραγματικά παραμύθια στην αυθεντική τους μορφή.
Μην τα πολυλογώ. Το βιβλίο αξίζει. Διαβάζεται ευχάριστα. Προβληματίζει. Είναι αφορμή για σκέψεις και κυρίως για συζητήσεις. Άντε έλα να τα πούμε.






Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Και τι συμβαίνει μετά μπαμπά μου;

Οι ταινίες κλείνουν με τους τίτλους το τέλους και κανείς δε μας λέει τι συμβαίνει μετά. Αν αρρώσταινουν οι πρίγκιπες, ποιος καθαρίζει τους αίθουσες μόλις τελειώσουν οι χοροί και αν οι ήρωες χωρίζουν ή αν πεθαίνουν μονάχοι σε κάποια αυλή.

Τι γίνεται μόλις κλείσει το φως; Τι συμβαίνει μετά όταν δεν είσαι εδώ;

18/6/2013, 4 ώρες μετά

Οι τυχεροί

Μακάριοι οι οργανισμοί οι μη έχοντες συνείδηση της ύπαρξής των
Μακάριοι οι αγέννητοι, οι εγκεφαλικά ανεπαρκείς
Μακάρια τα πρωτόζωα, οι αμοιβάδες και τα μονοκύτταρα

Μακάρια η άμμος της θαλάσσης
Μακάριο το χιόνι, η λάσπη, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και οι πυκνωτές

Μακάριο το κενό
Μακάρια η ανυπαρξία της ύλης
Μακάρια η έλλειψη φωτός, το απόλυτο σκότος

18/6/2013

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Είναι φερέφωνο ελπίδας ότι άρχισα να νιώθω

Είναι φερέφωνο ελπίδας
ότι άρχισα να νιώθω
Είναι φερέφωνο ελπίδας
Και μπροστά μου άρχισαν να απομυθοποιούνται οι θεοί της φαντασίας
Τα περιέργά της μάτια είναι τροχοπέδη εξουσίας
και μια λαχτάρα υποκουλτούρας
σα φαινομενικό υποκατάστατο μιας εθνικής μαστούρας
Τη μορφή της να διαγράφει το ήσυχο φεγγάρι
υπερβολικά καλώδια και χαμένα ηλεκτρόδια
Μια Ελένη για τον Πάρη

Δημοσιεύτηκε στο blog του ΤΕΦΛΟΝ

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Το βράδυ που κόντεψα να πεθάνω από ταχυκαρδία

Είναι φερέφωνο ελπίδας
ότι άρχισα να νιώθω
Είναι φερέφωνο ελπίδας
Και μπροστά μου άρχισαν να απομυθοποιούνται οι θεοί της φαντασίας

Κέρκυρα, 23/4/2013 με το ξεκίνημα της νέας μέρας

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Χανς και Γκρέτελ (εισαγωγή)

Σύντομα όλοι θα 'ναι νεκροί
σύντομα δεν θα 'χεις χρόνο να κλάψεις
σύντομα όσα ήξερες να τα ξεχάσεις
σύντομα....

Πάνω στο άλογο ο νεκρός καβαλάρης με μίσος κοιτά
τον μίζερο όχλο που με βήμα αργό προχωρά
στα μαύρα ντυμένος, σκυμμένος με τους άλλους πενθεί
γυναίκες παιδιά, άρρωστοι γέροι, τραυματίες πολλοί

Πόνος, θρήνος, απορία κι οδυρμός
ήταν της Μοίρας αρχαίος χρησμός
ένα πλήθος για ελπίδα στο χάος να ψάχνει
το άυλο Φάντασμα με το μάτι του πιάνει

Όλο το σύμπαν χαζεύει, τα άστρα με τρόπο κοιτάν χαμηλά
τον ασήμαντο κόσμο που με δέος προσκυνάει κρυφά
στα πόδια δεμένος, πεσμένος με τους άλλους ποθεί
του Βέιρ τον ήλιο να ανατέλλει με αχτίδα χρυσή

Αίμα, μίσος, αρρώστια, λιμός
είναι της Κατάρας κανόνας χρυσός
ένα πλήθος που κύκλους στο άπειρο κάνει
χωρίς το τέλος ποτέ του να φτάνει

Μέσα στις βάρκες τους σπρώχνει ο βαρκάρης μες στα νερά
το μίζερο κόσμο που με φόβο υποφέρει βουβά
με φίδια γεμάτος ο παράξενος βάλτος τα μυαλά τους ρουφά
μόνο ο Χανς προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του γοργά
να συναντήσει τη Γκρέτελ ξανά

Η κοπέλα και το παράλογο (πρόλογος)

ΚΟΠΕΛΑ: Άδραξε την μέρα καράφλα. Κοίτα πως το γρασίδι μισόχλωρο προσμένει τις πρώτες σταγόνες του ηλίου.

Αφουγκράσου τον απαλό ήχο που αναδίδει το πέπλο της Αυγής καθώς ντύνει με θολά χρώματα τις μουντές εικόνες μιας σκοτεινής πόλης που σε περιμένει να την συναντήσεις.

Πέρασαν μήνες πολλοί, ατελείωτες μέρες και νύχτες που ασάλευτος με παρακολουθούσες να δίνω νόημα στην χωρίς νόημα ζωή σου.

Γέλασα, έκλαψα, ερωτεύτηκα, θύμωσα.

Με είδες να σέρνομαι γυμνή, να παρελαύνω πάνω σε άρμα βασίλισσα και άφησες τον εαυτό σου ανέκφραστο ασάλευτο μπροστά μου, παθητικό δέκτη της πιο ακατάσχετης ακτινοβολίας.

ΚΑΡΑΦΛΑΣ: Όπως ο Προμηθέας δόθηκε βορά στα αρπακτικά για χάρη των θεών, έτσι ήρθα κι εγώ. Εφόσον δεν είχα τίποτε άλλο να μεταδώσω και πρόσφερα τον εαυτό μου σε σένα, στην αιώνια προσπάθεια του ανθρώπου να σταματήσει τη διαιώνιση του είδους του, ενάντια στη λάθος φύση του.

Εμφανίστηκα μπροστά σου όπως είμαι. Με τα λάθη μου, με τις αδυναμίες μου. Ώρες ολάκερες, άφησα τον εαυτό μου να γίνει δέκτης της πιο ανίερης εκφραστικότητας. Αναμεταδότης της πιο ιερής βλασφημίας. Συνέλεγα την κάθε σου έκφραση, το κάθε σου συναίσθημα την κάθε σταγόνα των δακρύων σου, τον κάθε ήχο από τους χτύπους της καρδιάς σου και περίμενα να με λυτρώσεις. Σε ένιωθα κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου να με παρασέρνεις στον απύθμενο βούρκο του επιφανειακού και ανήμπορος να αντιδράσω έλπιζα να ξεκινήσεις την αντίστροφη πορεία.

ΚΟΠΕΛΑ: Κι όμως έμεινες εδώ μπροστά μου και ποτέ σου δεν έβγαλες από μέσα σου ότι ένιωθες. Πότε μου δεν κατάλαβα αν πραγματικά με θες ή ήταν απλά ένα βίτσιο σου, η ανάγκη σου για αυτοεπιβεβαίωση, ο ανεκπλήρωτος έρωτας με κάποιαν άλλη ή αδράνεια, αδυναμία να φύγεις.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Τρίτη

Τις Τρίτες. Τις Τρίτες να φοβάσαι. Τις Τρίτες που έρχονται με το πέπλο του σκότους στα χέρια.

Ο θάνατος, να κείτεσαι γυμνός νύχτα στα χλωρά χόρτα χωρίς να υπάρχει τίποτα για να καλύψεις το σώμα σου χωρίς να μπορείς να φωνάξεις. Ο θάνατος, η απουσία ήχου και κίνησης.

Θάνατος είναι οι στιγμές πριν το θάνατο.

Κέρκυρα, 16 Γενάρη 2013

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013