Στις 6 Αυγούστου βρέθηκα στο Πολύτεχνο, κοντά στο Νέο Φρούριο της Κέκρυρας, για να παρακολουθήσω ένα καλλιτεχνικό δρώμενο που αποτελούνταν από ένα συγκρότημα που jamμαρε (γαμάτη λέξη) και κάποια άτομα να ζωγραφίζουν και να κάνουν φωνητικκές ασκήσεις στο μικρόφωνο, ανάμεσά τους και η Εβελίνα Παπούλια.
Είχα παρακολουθήσει το χειμώνα μια παράσταση από τους ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ και είχα σχηματίσει πολύ θετική γνώμη για τη δουλειά της Εβελίνας Παπούλια, οπότε είχα μια έμφυτη περιέργεια να δω πως διάολο οι καλλιτέχνες αυτοσχεδιάζουν, πως είναι δηλαδή μια μέρα ακατέργαστων ασκήσεων τέχνης για ένα καλλιτέχνη.
Με εντυπωσιάζει αρχικά σε κάποιους ανθρώπους η ικανότητά τους να αποδίδουν σε μια σειρά τομείς της Τέχνης σε επίπεδα άνω του μετρίου.
Παρακολούθησα την Εβελίνα να ζωγραφίζει στο πάτωμα, υπό τους ήχους της μουσικής, να σηκώνεται, να παρακινεί το κοινό να συμμετέχει και τέλος να τραγουδάει πλάτη στο κοινό με φοβερή άνεση.
Ένα από τα διδάγματα που πήρα είναι κυρίως εσωτερικό: Όσο κι αν παλεύω για την άρση του διαχωρισμού κοινού-καλλιτέχνη… δε μπορώ. Χθες ψήφισα υπέρ της απόστασης θεατή-καλλιτέχνη και όταν βρέθηκα πάνω στο “σκηνή” για λίγο ώστε η Εβελίνα να ζωγραφίσει το περίγραμμα του ποδιού μου και μετά να προσθέσω τις δικές μου πινελιές το πρώτο πράγμα που κοίταξα ήταν η πόρτα να φύγω.
Εντυπώσεις από το δρώμενο; Ανάμικτες.
Είχα παρακολουθήσει το χειμώνα μια παράσταση από τους ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ και είχα σχηματίσει πολύ θετική γνώμη για τη δουλειά της Εβελίνας Παπούλια, οπότε είχα μια έμφυτη περιέργεια να δω πως διάολο οι καλλιτέχνες αυτοσχεδιάζουν, πως είναι δηλαδή μια μέρα ακατέργαστων ασκήσεων τέχνης για ένα καλλιτέχνη.
Με εντυπωσιάζει αρχικά σε κάποιους ανθρώπους η ικανότητά τους να αποδίδουν σε μια σειρά τομείς της Τέχνης σε επίπεδα άνω του μετρίου.
Παρακολούθησα την Εβελίνα να ζωγραφίζει στο πάτωμα, υπό τους ήχους της μουσικής, να σηκώνεται, να παρακινεί το κοινό να συμμετέχει και τέλος να τραγουδάει πλάτη στο κοινό με φοβερή άνεση.
Ένα από τα διδάγματα που πήρα είναι κυρίως εσωτερικό: Όσο κι αν παλεύω για την άρση του διαχωρισμού κοινού-καλλιτέχνη… δε μπορώ. Χθες ψήφισα υπέρ της απόστασης θεατή-καλλιτέχνη και όταν βρέθηκα πάνω στο “σκηνή” για λίγο ώστε η Εβελίνα να ζωγραφίσει το περίγραμμα του ποδιού μου και μετά να προσθέσω τις δικές μου πινελιές το πρώτο πράγμα που κοίταξα ήταν η πόρτα να φύγω.
Εντυπώσεις από το δρώμενο; Ανάμικτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου