Ε

Η μαγεία του να ζωφραφίζεις με συναισθήματα είναι ότι μπορείς να φτιάξεις από θλιμμένα βλέμματα ένα κολάζ από ατελείωτα παιδικά χαμόγελα, να λιώσεις κερί πάνω σε ένα βρώμικο κουρέλι και να δημιουργήσεις ένα δάκρυ. Να βάλεις το γαλάζιο μες στο νερό και θα φτιάξεις κύμματα.

Βάλε λίγη θλίψη στην απέραντη χαρά και δες τα αποτελέσματα. Ένας λόφος που θα ξεχωρίζει κάπου στο βάθος του ασάλευτου ορίζοντα που θα θες να τον πλησιάσεις.

Αμέσως γεμίζεις από σκέψεις γαντζωμένες στο υποσυνείδητο. Μια άσχημη γεύση του θανάτου στην άκρη της γλώσσας σου κατρακυλάει βίαια στο λαιμό σου και χώνεται στο στομάχι σου. Ξεσπάς σε πόνους.

Λίγη χαρά. Ένα μίγμα χαζοχαρούμενα αστεία και ελεηνές καταστάσεις. Γρήγορα καταλαβαίνεις πόσα ασήμαντα σου φαίνονται όλα αυτά. Πόσο μικρά. Σκέφτεσαι πως πέρασες τη μέρα σου. Τι έκανες όλη την εβδομάδα. Μια φρίκη σε συγκλονίζει καθώς επαγωγικά βλέπεις όλη τη ζωή σου. Ξέρεις το τέλος και όλα τα ενδιάμεσα. Οι χαρές είναι σκηνές που θα εξεληχτούν την Παρασκευή στις εννιά το βράδυ μετά το διαγώνισμα, το βράδυ των Χριστουγέννων, στα γενέθλια της Ματίνας και πάπαλα. Η προσχεδιασμένη χαρά δεν σε γεμίζει. Δεν τη γεύεσαι. Δεν την απολαμβάνεις. Έχει ημερομηνία λήξης. Είναι ακόμα μια θλιβερή κατάληξη μια θλιβερής ζωής.

Κοιτάς το ρολόι. Περιμένεις να περάσει η μέρα για να ρθει η επόμενη. Εκεί προσδοκάς κάτι καλύτερο. Αλλά γρήγορα συνειδητοποιείς ότι είναι ανόφελο. Κάθε μέρα είναι Δευτέρα. Η πρώτη μέρα ενός Γολγοθά χωρίς τέλος. Η Σταύρωση είναι σωτηρία,. Ο θάνατος ελπίδα χωρίς αύριο.

Πέφτεις για ύπνο. Θες να ονειρευτείς. Εκεί ο χρόνος δε σε παγιδεύει. Ελευθευρώνεσαι. Η επιτακτικότητα σε βαραίνει. Το πρωϊνό ξύπνημα είναι εφιάλτης. Προσπαθείς να γαντζωθείς σε ένα όνειρο που θέλει να σε ξεβράσει. Εκεί μαζεύονται όλοι. Συγγενείς, φίλοι, η κοπέλα που πέθανε, εκείνος. Δεν χωράς στο όνειρό σου. Πετάγεσαι πάνω μούσκεμα στον ιδρώτα.

Είσα εγκλωβισμένη σε μια ζωή που φθίνει. Κάθε μέρα θες να είναι διαφορετική και κάθε μέρα είναι ίδια. Κάθε φωνή λέει της ίδιες λέξεις, κάθε μυαλό κάνει τις ίδιες σκέψεις. Όλες τους μέτριες. Ανασαίνεις βαριά. Μετράς τις αναπνοές σου. Αφουγράζεσαι τους σφιγμούς σου, το χτύπημα της καρδιάς σου, το αίμα που ρέει τις φλέβες σου.

Παίρνεις μολύβι και ζωγραφίζεις. Φτιάχνεις ανθρώπους, σπίτια, πρόσωπα. Ζωγραφίζεις μουσική. Εσένα να τραγουδάς. Ξεφεύγεις. Ξεχνάς και ονειρεύεσαι. Αυτό θέλεις να κάνεις. Αυτό θα κάνεις.

Ηράκλειο, 18/12/2002