Αφομοίωση

Ποιος πήρε, μωρέ, τα σύννεφα στης ψυχής του τα βάθη;

Ποιος κατάπιε τον ήλιο, το γρασίδι;

Ποιου οι πόροι του δέρματός του ρούφηξαν όλο τον αέρα;

Ποιος μάζεψε τον ορίζοντα και σε κουτιά έβαλε το σύμπαν;

Σκατά στο πίσω κάθισμα. Μάλλον, θα τα έκανε το μωράκι μου.

 

Ηράκλειο, 11 Μάρτη 2002

Αφιερωμένο

Είναι η Έρη
σαν τ’ αγέρι
και η ψυχή μου
λουλούδι σε πανέρι

Π.Ε. Δημητριάδης: Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

http://xekatharismalogariasmon.wordpress.com/

Κυκλοφόρησε από την εκδοτική εταιρεία Εξώστης η συγκεντρωτική έκδοση των
ξεκαθαρισμένων ποιημάτων του Π.Ε. Δημητριάδη της περιόδου 2000-2010. Οι αναγνώστες
του «Λαμπτήρα Πυρακτώσεως» είχαν την ευκαιρία σε προηγούμενα τεύχη να διαβάσουν
κάποια ποιήματά του και να πάρουν μια ιδέα για τον τρόπο γραφής του.

Τον Παντελή οι περισσότεροι των γνωρίζουν από το συγκρότημα ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ (Δες
συνέντευξη στον «Λ.Π.» τεύχος 5, Μάης 2010) και τους γεμάτους νόημα στίχους του. Ο
Παντελής με αυτή την ποιητική συλλογή μας αποκαλύπτει ακόμα περισσότερα από τα
θέματα που τον απασχολούν, μας δίνει τη δικιά του οπτική στον έρωτα, την αγάπη, το
φόβο, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την οικογένεια και, γιατί όχι, και τον αθλητισμό.

Μέσα από τα ποιήματά του ο Παντελής καταφέρνει να δώσει νέα νοήματα σε καταστάσεις
που έχετε ζήσει η θα ζήσετε. Από αυτή την άποψη ο καλλιτέχνης εξυπηρετεί πλήρως
τον σκοπό της Τέχνης ως μέσο επικοινωνίας τόσο του ίδιου με τον υπόλοιπο κόσμο όσο
και του αναγνώστη με τον εαυτό του γιατί στη ζωή δεν έχει αξία μόνο να ζούμε κάποιες
καταστάσεις αλλά να μπορούμε και να τις αξιολογούμε.

Η έκδοση περιέχει περισσότερα από 150 ποιήματα, είναι πολύ προσεγμένη με σκληρό
εξώφυλλο και έχει την εικαστική επιμέλεια δύο ακόμα ατόμων του team των ΚΟΡΕ. ΥΔΡΟ.:
του Γιώργο Αρβανιτάκη και του Κωνσταντίνου Αμύγδαλου.

Την ποιητική συλλογή προλογίζει ο «δικό μας» Μάριος Μαγιολαδίτης.

Αξίζει να το αγοράσετε!

Μ.

Έλενα

 

Ι

Έλενα,

Πώς να χωρέσουν ένα εκατομμύριο λεοπαρδάλεις κάτω από έναν Άρκευθο;*

Πέταξα σαν πεταλούδα πάνω από τον Ρήνο και σε είδα να περπατάς μια ηλιόλουστη
μέρα στο πάρκο με ένα μαύρο καπέλο και ένα κατάλευκο φόρεμα.

Ένα κόκκινο λουλούδι ξεχώρισε μέσα στο πράσινο γρασίδι και ξαφνικά βγήκαν από
μέσα του σμήνη μέλισσες που μετατρέπονταν σε ψάρια και έπεφταν στο ποτάμι. Κι
όμως όλα περνούσαν απαρατήρητα από τους βιαστικούς ποδηλάτες.

Κάθισες να ξεκουραστείς και στα πόδια σου κάθισαν η καρδιά μου και το μυαλό μου.
Είχαν και τα δύο τη μορφή κάμπιας.

Με κοίταξες κατευθείαν στα μάτια και η ψυχή μου συμπυκνώθηκε σε μια
τετραγωνική ίντσα Την ακολούθησες με το βλέμμα σου και ο χρόνος σταμάτησε.

Έσσεν, 4 Μαΐου 2008

 

* Αναφορά: Τ.Σ. Έλιοτ “Τετάρτη των Τεφρών”: ΙΙ: Δέσποινα, τρεις άσπρες λεοπαρδάλεις κάθονταν κάτω απ΄τον άρκευθο

 

ΙΙ

Έλενα,

Κοίταξα από την κορυφή ενός καταπράσινου λόφου και σε είδα στην άκρη του
χρόνου να με περιμένεις. Χοροπήδησα στα σύννεφα και η συνάντησή μας νίκησε την
προσμονή, μας ανύψωσε αμφότερους στο βάθρο της ευτυχίας.

Παντού ξεπήδησαν αισθήματα. Η αγάπη μετατράπηκε σε ενέργεια και ξεχύθηκε
από τις καρδιές μας. Ολόκληρος ο κόσμος γέμισε αγάπη και η γύρη των λουλουδιών
απελευθερώθηκε για να αναζητήσει μόνη της τις μέλισσες για να γεμίσει τον
κάμπο με το χρυσοκίτρινό της χρώμα. Διασκορπίστηκε με την ίδια μανία που
διασκορπίζεται η χαρά μας. Μπήκε μέσα σε κλειδωμένες ψυχές[, γιάτρεψε
αρρώστους και ανέστησε πεθαμένους].

Η θάλασσα μια λίμνη, οι ήπειροι μια γειτονιά και ο πλανήτης ολόκληρος δυο
χιλιόμετρα και πάνω του χτίσαμε το σπίτι μας.

Έσσεν, 25 Μαΐου 2008

Διάλογοι

 

Διάλογος 1

Με ρώτησε κάποτε ο Δ. «Γιατί δεν αυτοκτονείς;»

Και του απάντησα «Δεν υπάρχει κάτι που ν' αξίζει να ζήσω ή να πεθάνω γι' αυτό».

Κάποια μέρα πήγα και τον βρήκα και του είπα «Βρήκα κάποια που αξίζει να πεθάνω γι' αυτή».

Και τότε με ρώτησε «Γιατί δεν αυτοκτονείς τώρα που είσαι ευτυχισμένος;»

Και τότε του απάντησα «Γιατί είμαι περίεργος. Θέλω να μάθω τι θα μου συμβεί μετά».

20/9/1999

Διάλογος 2

Είπα κάποτε στον Δ. «Συνάντησα έναν άγγελο χθες. Έναν άγγελο με ελλατώματα σαν εμάς τους ανθρώπους. Με φοβίες ανθρώπινες και θνητά πάθη αλλά μ' ένα βλέμμα αγγελικό. Με ένα χαμόγελο παιδικό, αθώο που όταν το βλέπω νιώθω στην ψυχή την ανάσα του Θεού. Αυτός ο άγγελος με έχει ερωτευθεί το βλέπω στα μάτια του».

Μου έστειλε ένα γράμμα μετά από τρεις μήνες και έγραφε: «Μην τρέφεις αυταπάτες. Οι Άγγελοι δεν ερωτεύονται ποτέ. Μόνο πληγώνουν».

Διάλογος 3

Είπα κάποτε στον Δ. «Κάποτε αγάπησα μια γυναίκα πιο πολύ απ’ ότι ο Θεός το Διάβολο. Ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για αυτή. Μα εκείνη ξαφνικά έγινε ασήμαντη. Μεταμορφώθηκε σε σκόνη και ένα απαλό φύσημα του ανέμου την εξαφάνισε. Δεν την αγαπώ πια. Τη Μισώ για αυτή της τη μεταμόρφωση».

Και τότε μου είπε «Οτί την μισείς σημαίνει ότι αγαπάς περισσότερο από κάθε φορά».

Δεν απάντησα. Έφυγα βιαστικά και πήγα σπίτι. Και εκεί έβαλα τα κλάμματα.

 

Ηράκλειο

Stanislaw Lem: Solaris

Ξεκινάω από αυτά που με εκινήσασι τη σήμερον ημέραν, ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο.

Το 2002 κυκλοφόρησε μια διασκευή τη γνωστής ταινίας του Ταρκόφσκι από τον Στήβεν Σόντερνμεργκ με πρωταγωνιστή τον Τζωρτζ Κλούνει.

Αυτή ήταν η πρώτη μου φιλοσοφική επαφή με τον κόσμο του Σολάρις που δημιουργήθηκε στο μυαλό του Πολωνού συγγραφέα Stanislaw Lem.

Ήθελα να μάθω παραπάνω. Το 2003, από τις εκδόσεις Ποταμός, κυκλοφόρησε μια μετάφραση του βιβλίου από τον Γιώργο Τσακνιά και μια κριτική που διάβασα σε μια εφημερίδα έξαψε ακόμα περισσότερο το  ενδιαφέρον μου.

Μια μέρα πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου για την Γερμανία η Α_____ μου χάρισε αυτό το βιβλίο με μια αφιέρωση!

Η ιστορία ξεκινάει με την άφιξη ενός αστροναύτη στον διαστημικό σταθμό “Σολάρις” με τον “Προμηθέα”, το διαστημόπλοιο του. Αποστολή του να διασπιστώσει τι διααααααλο έχει γίνει στον σταθμό και έχει χάσει κάθε επαφή τη Γη.

Ο σταθμός βρίσκεται δίπλα σε ένα πλανήτη με μια απίστευτη ικανότητα: Να εμφανίζει εικόνες που έχουμε στο μυαλό μας μπροστά μας ζωντανές, ολοζώντανες.

Ο πλανήτης Σολάρις είναι ένας ατελής θεός: Δημιουργεί ζωή κατ’ εικόναν και καθ’ ομοίωσιν  της εντύπωσης που έχουμε στο μυαλό μας.

Τα όντα δεν είναι τέλεια. Είναι οι προβολές αυτού που αποκομίζουμε εμείς ως εικόνα από αυτά. Μέσα από γενικεύσεις και απλουστεύσεις είναι δημιουργήματα της δικής εγκεφαλικής δρασητιότητας με τα ελλατώμματα και τα προτερήματα που τους προσάπτουμε.

Μήπως όμως δεν είναι έτσι όλη μας η ζωή; Εξιδανικεύουμε αγαπημένα πρόσωπα, δαιμονοποιούμε εχθρούς, μισούμε όσους μας κλέβουν την Αγάπη μας και αδιαφορούμε για το τι σκέφονται όλοι αυτοί, αδυνατούμε να προσλάβουμε το 100% της σκέψης τους και τα βλέπουμε όλα μέσα από το δικό μας πρίσμα.

Από αυτή την άποψη είναι αδύνατο να προσεγγίσουμε την Τελειότητα το κόσμο των Ιδεών (ακόμα και αν δεκτούμε ότι υπάρχει τέτοιος) γιατί εμείς σαν φύση είμαστε ατελείς. Τρομερή διαπίστωση, χτύπημα στις θεωρίες των αφελών ιδεαλιστών του Διαφωτισμού.

Τα δημιούργηματα του Σολάρις δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε ο ξενιστής που τα γέννησε, ο πραγματικός άνθρωπος. Αυτό δεν έχει σχέση με το αν γίνονται αντιληπτά για να κάνω και μια αναφορά στον υποκειμενικό ιδειαλισμό του Μπέρκελει. Έχει να κάνει με τη δημιουργία αυτή καθ’ αυτή.

Τα αρχικά και τα δευτερεύοντα δημιουργήματα μπερδεύονται, επικοινωνούν, κάνουν έρωτα.

Το δημιούργημα του αστροναύτη έχει τα δικά του προβλήματα. Γεννιέται θνισιγενές γιατί έτσι το ήθελε ο ξενιστής, ο ενδιάμεσος δημιουργός του. Ακούσια βέβαια. Αντιλαμβάνεται ότι είναι δημιούργημα, βλέπει στο πάτωμα πεταμένα τα νεκρά αντίγραφά του και αποκτά τις δικές του φιλοσοφικές ανησυχίες.

Από το 1961 ο Λεμ βάζει τέτοια ζητήματα αντίστοιχα που θα ξαναδω στο Caprica μια τηλεοπτική σειρά του 2011.

Να λοιπόν ζητήματα που δεν είχα σκεφτεί πιο πριν: Η μοναδικότητα και πως αντιμετωπίζουμε το γεγονός να μην είμαστε μοναδικοί. Η ατέλεια που προσεγγίζουμε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που ζούμε.

Ο συγγραφέας θέτει ένα ακόμα ερώτημα μέσω του πρωταγωνιστή: “Υπήρξε ποτέ πίστη σε ένα… ατελή θεό;” Είμαστε ατελείς και οι θεοί που παράγουμε είναι ατελείς ανταπαντά ο Σνάουτ ένας από τους επιζήσαντες της οργής του Σολάρις. “Δε μιλάω για ένα θεό, η ατέλεια του οποίου πηγάζει από την ειλικρίνεια και την ευθύτητα των ανθρώπων που τον δημιούργησαν, αλλά για ένα θεό που η ατέλεια είναι ουσιώδες χαρακτηριστικό του”, ανταπαντά ο πρωταγωνιστής και συνεχίζει “Αυτός ο θεός δεν έχει υπόσταση εκτός της ύλης”. Καμία θρησκεία δε λάτρεψε τέτοιο θεό, ούτε η ανθρωπότητα λατρεύτηκε ως τέτοιος, κανένας άνθρωπος, ούτε ο απέραντος ωκεανός.

Τι είναι ο Σολάρις τελικά; “Ο Σολάρις θα μπορούσε να είναι η πρώτη φάση του απελπισμένου θεού”.

Η απογοήτευση με την οποία κλείνει το βιβλίο “Η πανάρχαια πίστη των εραστών και των ποιητών στη δύναμη της αγάπης που είναι ισχυρότερη από το θάνατο, αυτό το finis vitae sed non amoris είναι ψέμα”, αυτή η υπόκλιση στον υλισμό που συντρίβει όλες τις μεταφυσικές ελπίδες, συνοδεύεται με μια ελπίδα “Δεν έχει παρέλθει η εποχή των αμείλικτων θαυμάτων”. Αμήν!

Θα επανέλθω στο θέμα με ένα ποίημα και περισσότερες ερμηνείες.

Κέρκυρα, 22/8/2012

Μηνύματα πάνω σε ένα χαρτί σε ένα τραπέζι σε ένα μπαρ στην Κέρκυρα

Αγάπη

Έρωτας

(Πάθος)

Είσαι στο μυαλό μου;

Σε θέλω

Ταιριάζουμε

Κέρκυρα, 21/8/2012 μετά τα μεσάνυχτα
(Πολύτεχνο-Εξάρχεια-Κέρκυρα)

Ε

Η μαγεία του να ζωφραφίζεις με συναισθήματα είναι ότι μπορείς να φτιάξεις από θλιμμένα βλέμματα ένα κολάζ από ατελείωτα παιδικά χαμόγελα, να λιώσεις κερί πάνω σε ένα βρώμικο κουρέλι και να δημιουργήσεις ένα δάκρυ. Να βάλεις το γαλάζιο μες στο νερό και θα φτιάξεις κύμματα.

Βάλε λίγη θλίψη στην απέραντη χαρά και δες τα αποτελέσματα. Ένας λόφος που θα ξεχωρίζει κάπου στο βάθος του ασάλευτου ορίζοντα που θα θες να τον πλησιάσεις.

Αμέσως γεμίζεις από σκέψεις γαντζωμένες στο υποσυνείδητο. Μια άσχημη γεύση του θανάτου στην άκρη της γλώσσας σου κατρακυλάει βίαια στο λαιμό σου και χώνεται στο στομάχι σου. Ξεσπάς σε πόνους.

Λίγη χαρά. Ένα μίγμα χαζοχαρούμενα αστεία και ελεηνές καταστάσεις. Γρήγορα καταλαβαίνεις πόσα ασήμαντα σου φαίνονται όλα αυτά. Πόσο μικρά. Σκέφτεσαι πως πέρασες τη μέρα σου. Τι έκανες όλη την εβδομάδα. Μια φρίκη σε συγκλονίζει καθώς επαγωγικά βλέπεις όλη τη ζωή σου. Ξέρεις το τέλος και όλα τα ενδιάμεσα. Οι χαρές είναι σκηνές που θα εξεληχτούν την Παρασκευή στις εννιά το βράδυ μετά το διαγώνισμα, το βράδυ των Χριστουγέννων, στα γενέθλια της Ματίνας και πάπαλα. Η προσχεδιασμένη χαρά δεν σε γεμίζει. Δεν τη γεύεσαι. Δεν την απολαμβάνεις. Έχει ημερομηνία λήξης. Είναι ακόμα μια θλιβερή κατάληξη μια θλιβερής ζωής.

Κοιτάς το ρολόι. Περιμένεις να περάσει η μέρα για να ρθει η επόμενη. Εκεί προσδοκάς κάτι καλύτερο. Αλλά γρήγορα συνειδητοποιείς ότι είναι ανόφελο. Κάθε μέρα είναι Δευτέρα. Η πρώτη μέρα ενός Γολγοθά χωρίς τέλος. Η Σταύρωση είναι σωτηρία,. Ο θάνατος ελπίδα χωρίς αύριο.

Πέφτεις για ύπνο. Θες να ονειρευτείς. Εκεί ο χρόνος δε σε παγιδεύει. Ελευθευρώνεσαι. Η επιτακτικότητα σε βαραίνει. Το πρωϊνό ξύπνημα είναι εφιάλτης. Προσπαθείς να γαντζωθείς σε ένα όνειρο που θέλει να σε ξεβράσει. Εκεί μαζεύονται όλοι. Συγγενείς, φίλοι, η κοπέλα που πέθανε, εκείνος. Δεν χωράς στο όνειρό σου. Πετάγεσαι πάνω μούσκεμα στον ιδρώτα.

Είσα εγκλωβισμένη σε μια ζωή που φθίνει. Κάθε μέρα θες να είναι διαφορετική και κάθε μέρα είναι ίδια. Κάθε φωνή λέει της ίδιες λέξεις, κάθε μυαλό κάνει τις ίδιες σκέψεις. Όλες τους μέτριες. Ανασαίνεις βαριά. Μετράς τις αναπνοές σου. Αφουγράζεσαι τους σφιγμούς σου, το χτύπημα της καρδιάς σου, το αίμα που ρέει τις φλέβες σου.

Παίρνεις μολύβι και ζωγραφίζεις. Φτιάχνεις ανθρώπους, σπίτια, πρόσωπα. Ζωγραφίζεις μουσική. Εσένα να τραγουδάς. Ξεφεύγεις. Ξεχνάς και ονειρεύεσαι. Αυτό θέλεις να κάνεις. Αυτό θα κάνεις.

Ηράκλειο, 18/12/2002

Μελωδία

Κάποιες φορές η ομορφιά της ψυχής αντανακλάται στο σώμα μιας γυναίκας. Μέσα στο βυθό της πιο απόμακρης λίμνης σχηματίζεται το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού και στην επιφάνειά της καθρεπτίζεται η γαλήνη και η αρμονία. Κάτι τέτοιες στιγμές αστρική σκόνη μαζεύεται από κάθε μεριά του Γαλαξία και πίσω από την Μικρή Άρκτο σχηματίζει ένα φυλακτό που κρύβει όρκους αγάπης. Ένα μικρό χρυσό δακτυλίδι που αυτή τη στιγμή το κρατώ στα χέρια για να στο δώσω καθώς θα με φιλάς.

Ηράκλειο, 6/9/2002

Εκείνο το βράδυ που σηκώθηκες για να μου μιλήσεις

Σηκώθηκες μέσα στη νύχτα, παραμερίζοντας το χέρι του που σε σφιχταγκάλιαζε και άνοιξες τον υπολογιστή σου.

Μιλήσαμε για δύο ώρες μέχρι τις 4 το ξημέρωμα και έμεινα να αναρωτιέμαι γιατί μου μίλησες. [Γιατί φλερτάρω με  μια νεκρή Αγάπη;]

Κι όμως μου άρεσε η ιδέα ότι ξανάπεσες και κοιμήθηκες δίπλα του κι αυτός δεν έμαθε ποτέ τι έκανες εκείνο το βράδυ.

Όλντενμπουργκ, 31/1/2011 4:38 πμ

(Κάποιες αλλαγές τις έκανα στις 16/8/2012 3:34πμ με αφορμή ένα άλλο φιλί που δώθηκε σε λάθος άτομο)

Τα μάτια σου το βράδυ που έφυγα

Αυτό που με εμπόδισε ήταν μια χριστιανική ηθική.

Αυτό που σε έκανε να με ξεπεράσεις (ήταν) μια γυναίκα.

Corfou, 16 août 2012

Γνήσιο το γράμμα

Ο κ. Μάριος Μαγιολαδίτης,υπ.διδάκτορας,από το Εσεν της Γερμανίας,γράφει: Στις 23.1.2009 δημοσιεύσατε επιστολή κάποιου κ. Α. Ν. Βενέτη στην οποία αναφέρεται στο ιστορικό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη της 28.10.1940 και αφήνεται να εννοηθεί ότι σωστά ο Ν. Πλουμπίδης το χαρακτήρισε «πλαστό» αφού «δεν ταίριαζε με την πολιτική της Κομμουνιστικής Διεθνούς». Με σκοπό να συμβάλω εποικοδομητικά και αντικειμενικά στην αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας θα ήθελα να κάνω κάποιες σύντομες επισημάνσεις: α) Το γράμμα του Ζαχαριάδη ήταν η απαρχή της ΕΑΜικής αντίστασης και εγερτήριο σάλπισμα αγώνα για σύσσωμο τον ελληνικό λαό, αποτέλεσε τεράστια συνεισφορά στην εθνική συσπείρωση και στο έπος του 1940. β) Η ορθότητα του γράμματος επιβεβαιώθηκε στην πράξη, γ) η λάθος εκτίμηση Πλουμπίδη χρησιμοποιήθηκε από τους Γκεσταπίτες και τους τροτσκιστές για να χτυπηθεί το ΚΚΕ, δ) ο ίδιος ο Πλουμπίδης έστειλε επιστολή στον «Ριζοσπάστη» (1.1.1942) στην οποία αναφέρει: «Χωρίς να εξετάσω βαθιά την ουσία και το περιεχόμενό του, το χαρακτήρισα εντελώς επιπόλαια πλαστό. Οταν βγήκα έξω και πήρα πολλά στοιχεία και μελέτησα προσεχτικά το γράμμα κατέληξα στο ότι: Το γράμμα αυτό ήταν γνήσιο γράμμα του σ. Ζαχαριάδη και η γραμμή που έβαζε ήταν η μόνη σωστή, η μόνη αληθινή. Επαναστατική γραμμή», ε) και κυριότερο, το γράμμα του Ζαχαριάδη ήταν δημιουργική εφαρμογή της γενικότερης πολιτικής που είχε χαράξει η Κομ. Διεθνής κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και ιδιαίτερα με το 1933. Τα ιστορικά γεγονότα, όπως εξελίχθηκαν, επιβεβαιώνουν μια γενικότερη αρνητική διάθεση του Πλουμπίδη ενάντια στον Ζαχαριάδη, διάθεση που ο Πλουμπίδης δεν μπόρεσε να ξεπεράσει σε κανένα ζήτημα, ούτε απέναντι στο ιστορικό γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη. Τέλος, η «επιπολαιότητα» και η ανευθυνότητα (επιεικώς) του Πλουμπίδη μπορούν εύκολα να αποδειχθούν. Η περίπτωση της «αποκάλυψης» (αντικομματικά και παράτυπα) ότι ήταν επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού της Αθήνας το 1952 είναι μια από αυτές.

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ 27/1/2009

One night stand με την Εβελίνα Παπούλια

Στις 6 Αυγούστου βρέθηκα στο Πολύτεχνο, κοντά στο Νέο Φρούριο της Κέκρυρας, για να παρακολουθήσω ένα καλλιτεχνικό δρώμενο που αποτελούνταν από ένα συγκρότημα που jamμαρε (γαμάτη λέξη) και κάποια άτομα να ζωγραφίζουν  και να κάνουν φωνητικκές ασκήσεις στο μικρόφωνο, ανάμεσά τους και η Εβελίνα Παπούλια.

Είχα παρακολουθήσει το χειμώνα μια παράσταση από τους ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ και είχα σχηματίσει πολύ θετική γνώμη για τη δουλειά της Εβελίνας Παπούλια, οπότε είχα μια έμφυτη περιέργεια να δω πως διάολο οι καλλιτέχνες αυτοσχεδιάζουν, πως είναι δηλαδή μια μέρα ακατέργαστων ασκήσεων τέχνης για ένα καλλιτέχνη.

Με εντυπωσιάζει αρχικά σε κάποιους ανθρώπους η ικανότητά τους να αποδίδουν σε μια σειρά τομείς της Τέχνης σε επίπεδα άνω του μετρίου.

Παρακολούθησα την Εβελίνα να ζωγραφίζει στο πάτωμα, υπό τους ήχους της μουσικής, να σηκώνεται, να παρακινεί το κοινό να συμμετέχει και τέλος να τραγουδάει πλάτη στο κοινό με φοβερή άνεση.

Ένα από τα διδάγματα που πήρα είναι κυρίως εσωτερικό: Όσο κι αν παλεύω για την άρση του διαχωρισμού κοινού-καλλιτέχνη… δε μπορώ. Χθες ψήφισα υπέρ της απόστασης θεατή-καλλιτέχνη και όταν βρέθηκα πάνω στο “σκηνή” για λίγο ώστε η Εβελίνα να ζωγραφίσει το περίγραμμα του ποδιού μου και μετά να προσθέσω τις δικές μου πινελιές το πρώτο πράγμα που κοίταξα ήταν η πόρτα να φύγω.

Εντυπώσεις από το δρώμενο; Ανάμικτες.