Ελπίδα

Με ρώτησες γιατί γράφω μόνο απαισιόδοξα ποιήματα για παλιούς χωρισμούς. Στη χαρά δεν γράφουμε, ζούμε. Η περισυλλογή ανήκει στη θλίψη.

Το όνομά σου όμως σήμανε προσμονή.

Το χαμόγελό σου την πρώτη φορά που με κοίταξες Ελπίδα.

Κέρκυρα, 20/12/2024 αν και ξεκίνησα να το γράφω νωρίτερα στη Φλώρινα

Το πιο όμορφο φιλί

 Μνήμη Ντίνου Χριστιανόπουλου

Το πιο όμορφο φιλί μου το έδωσες τραγουδώντας Χάρις Αλεξίου "Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά". Το τραγούδι το μίσησα. Το φιλί το λάτρεψα.

Κέρκυρα 25/10/2024 (Ηράκλειο λίγο πριν το τέλος)

Τα Μι του Έρωτα

 

Εν μέσω στεναγμών και αναστεναγμών

μπήκε και ο Οκτώβρης

Χωρίς εκείνο το ιερό μι

Γράμμα περιττό, απαγορευτικό και αποτρεπτικό

Όμως ο έρωτας άλλη γραφή και ανάγνωση με έμαθε για τις λέξεις΄

Κι ολη τη νύχτα διαβάζω μη και μετά μι μι μι

Όλη τη νύχτα το ίδιο επουράνιο σύμφωνο

Όλη τη νύχτα τα ίδια αρχικά

Σύμφωνο απαγόρευσης

Το ίδιο γράμμα δίπλα στο ίδιο γράμμα,

το ένα σαν όνομα το άλλο σαν επώνυμο

Τόση αγρυπνιά για ένα γράμμα

Σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα

και μόνο μι μι μι

Κέρκυρα 4/10/2024

μάλλον ως μια υποσηνείδητη προσπάθεια να συνδυάσω δύο γενέθλια

Έλενα

 I

Έλενα,

Πώς να χωρέσουν ένα εκατομμύριο άσπρες λεοπαρδάλεις κάτω από έναν Άρκευθο;1

Πέταξα σαν πεταλούδα πάνω από τον Ρήνο και σε είδα να περπατάς μια ηλιόλουστη μέρα στο πάρκο με ένα μαύρο καπέλο και ένα κατάλευκο φόρεμα.

Ένα κόκκινο λουλούδι ξεχώρισε μέσα στο πράσινο γρασίδι και ξαφνικά βγήκαν από μέσα του σμήνη μέλισσες που μετατρέπονταν σε ψάρια και έπεφταν στο ποτάμι. Κι όμως όλα περνούσαν απαρατήρητα από τους βιαστικούς ποδηλάτες.

Κάθισες να ξεκουραστείς και στα πόδια σου κάθισαν η καρδιά μου και το μυαλό μου. Είχαν και τα δύο τη μορφή κάμπιας.

Με κοίταξες κατευθείαν στα μάτια και η ψυχή μου συμπυκνώθηκε σε μια τετραγωνική ίντσα. Την ακολούθησες με το βλέμμα σου και ο χρόνος σταμάτησε.

Έσσεν, 4 Μαΐου 2008

1 αντιπαρέβαλε με “Δέσποινα, τρεις άσπρες λεοπαρδάλεις κάθονταν κάτω απ' τον άρκευθο” (Τ.Σ. 'Ελιοτ “Τετάρτη των Τεφρών” ΙΙ)

II

Έλενα,

Κοίταξα από την κορυφή ενός καταπράσινου λόφου και σε είδα στην άκρη του χρόνου να με περιμένεις. Χοροπήδησα στα σύννεφα και η συνάντησή μας νίκησε την προσμονή, μας ανύψωσε αμφότερους στο βάθρο της ευτυχίας.

Παντού ξεπήδησαν αισθήματα. Η αγάπη μετατράπηκε σε ενέργεια και ξεχύθηκε από τις καρδιές μας. Ολόκληρος ο κόσμος γέμισε αγάπη και η γύρη των λουλουδιών απελευθερώθηκε για να αναζητήσει μόνη της τις μέλισσες για να γεμίσει τον κάμπο με το χρυσοκίτρινό της χρώμα. Διασκορπίστηκε με την ίδια μανία που διασκορπίζεται η χαρά μας. Μπήκε μέσα σε κλειδωμένες ψυχές[, γιάτρεψε αρρώστους και ανέστησε πεθαμένους].

Η θάλασσα μια λίμνη, οι ήπειροι μια γειτονιά και ο πλανήτης ολόκληρος δυο χιλιόμετρα και πάνω του χτίσαμε το σπίτι μας.

Έσσεν, 25 Μαΐου 2008

(Ελένη X5)

 Είσαι για μένα όλες οι αισθήσεις

το ηλιοβασίλεμα

το άρωμα των λουλουδιών

η γεύση του πρωινού καφέ

η μυρωδιά της ευτυχίας

το απαλό χάδι ενός αγαπημένου προσώπου

Έσσεν, 10 Οκτωβρίου 2008