Ήθελα να 'μουν από αυτούς που ξεκοιλιάζουν τους αστούς μες στα λασπόνερα

«Ω πόνε! Ω πόνε! Μας την τρώει τη ζωή μας ο Καιρός»
Τσ. Μπωντλέρ «Ο εχθρός»

Ο πόνος που με ζώνει δε μ' αφήνει
Εξατμίζεται στο άπειρο το Χρόνου
Μετουσιώνεται σε έρωτα που φθίνει
(και μετατρέπεται στο κίνητρο το φόνου)

2.1.2011 (10.4.2011)

(κλικ)

Βάζω κάτω και γράφω:

25 + 4 = 29

ψάχνω σημάδια σε τυχαία νούμερα
κρυμμένα μηνύματα σε πεταμένα χαρτιά
μετατρέπω τους αριθμούς σε γράμματα,
τα γράμματα σε λέξεις
σχηματίζω ατελείς προτάσεις

(Πόσο άραγε διαφέρω από τα σχολιαρόπαιδα που μαδάνε μαργαρίτες;  «Μ' αγαπά, δε μ' αγαπά»;)

Και ύστερα η καθημερινότητα:

Παίρνεις το λεωφορείο. Κατεβαίνεις στη στάση του Μετρό. Κλικ το εισιτήριο στο μηχάνημα
Μάθημα, δουλειά και πάλι σπίτι

Και εκείνο το τετράδιο γεμάτο αριθμούς
Μισοτελειωμένες λέξεις

Προσθέτω γράμματα σε ένα λευκό πίνακα

Π+Μ
16+12 =29

Όπως εκείνη η ημερομηνία...

Μουτζούρες, σβησμένες λέξεις, σβησμένες ελπίδες

Και την επόμενη μέρα πάλι λεωφορείο, μετρό, μάθημα, δουλειά μέχρι το βράδυ και στη συνέχεια τετράδιο, αριθμοί, γράμματα,  όνειρα.

17.3.2016
και να αναρωτιέσαι αν εκείνα τα τηλέφωνα σου κάνουν καλό ή κακό

Ζωή speaking

Η ζωή είναι κρεοπωλείο
κομμένο κρέας και αίματα
κομμάτια στη βιτρίνα
ταμπελάκια με τιμές
κρεμασμένα πτώματα
Πελάτες στη σειρά να διαλέγουν
Κρύα ψυγεία
Μηχανές του κιμά
και σάλια στα πατώματα
Παντού μυρίζει θάνατος και βρόμικα χαρτονομίσματα

Η ζωή είναι ουρές στα ΑΤΜ
ανούσιες συζητήσεις
και φόβος
μην χαθεί η περιουσία μας και οι οικονομίες μας
Ώρες χαμένες
σκισμένα τζιν
και ιδρώτας
Ενοχλητικοί ήχοι κινητών
και κεφάλια σκυμμένα

Δεν έχει πλάκα η ζωή μωρό μου

Ο τοίχος

Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία.
Κάποιος την έγραψε με σπρέι, με μπογιά
Ήταν δυο λέξεις μοναχά:
ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
Και ύστερα ήταν πως την έγραψαν νταντά.

Από το "Πολιτικά κείμενα για την ερωτική συγκυρία"