Στα τρένα γράφονται τα ποιήματα
Κοιτάω στο παράθυρο τη μορφή σου
τη μορφή σου που σχηματίζεται στους τοίχους
τη μορφή σου που τριγυρνάει στα σοκάκια
που κρύβεται στα σακάκια ακατάστατων ανδρών
Κοιτάω
απ' την πόρτα τα ρούχα σου
τα ρούχα
σου που γεμίζουν τους διαδρόμους
τα ρούχα σου που αλλάζουν τη διάθεσή μου
που κάνουν την άνεση μου να μοιάζει παιδικό παιγνίδι
Κοιτάω στον καθρέπτη μου τα μάτια σου
τα μάτια σου που γεμίζουν τις θάλασσες
τα μάτια σου που κοιτάζουν την ψυχή μου
που κάνουν την αυλή μου δάσος με άγρια ζώα
Κοιτάω στο ταβάνι μου τα μαλλιά σου
τα μαλλιά σου που ανεμίζουν στο πρώτο φύσημα
τα μαλλιά σου που θεραπεύουν τον πόνο μου
που δε μ' αφήνουν μόνο μου και μου κάνουν παρέα
Αναστατώνομαι, ακούω ψιθύρους τη νύχτα
τη νύχτα που με αναγκάζει να ιδρώνω και να φοβάμαι
τη νύχτα που με σπρώχνει να ψάχνω στις ντουλάπες για φαντάσματα
που όταν χτυπά το ξυπνητήρι τινάζομαι απότομα και ξεχνώ τις σκέψεις μου
Οι μορφές σου αλλάζουν αλλά είσαι η ίδια
η ίδια που διαιωνίζει τις πρωτόγονες ανάγκες μου
κάθε
εικόνα σου μια φαντασίωση κίνησης
και
οι λιγοστές λέξεις που ανταλλάξαμε
διάλογοι ατελείωτοι
Οι μορφές σου μένουν ίδιες αλλά Εγώ αλλάζω
εγώ που γράφω με μία λάμπα από πάνω μου
εγώ που τρέχω να προλάβω όσα έχασα
που ξέχασα μες στη βιασύνη μου να ζήσω
(Να αφήσω καμιά χριστοπαναγία τώρα;)
