Με αφορμή μια αλλόκοτη ιστορία

στον E. A. Poe

"He who has never swooned, is not he who finds strange palaces and wildly familiar faces in coals that glow; is not he who beholds floating in mid-air the sad visions that the many may not view; is not he whose brain grows bewildered with the meaning of some musical cadence which has never before arrested his attention".

Όποιος δε λιποθύμησε ποτέ του

δε βρήκε στην άμμο σβησμένα ιδεογράμματα

δε βρήκε στους καπνούς του αργιλέ του

πένθιμα, κρυμμένα οράματα

δε βρήκε στα μάτια του παιδιού του

τη θλίψη βασιλιά

και στα λουλούδια του σπιτιού του

μια άγνωστη, αρχαία μυρωδιά

Τα δίχτυα που σου έπλεκε

μια μάγισσα αράχνη

μαύρη πέτρα έπεσε

και ποιος τα ξαναφτιάχνει;

…

Θέλω να ξεφύγω από τους φίλους που ξεχνιούνται στο ασανσέρ, στο MTV.

Ρεαλισμός

Κρατάω τυχαίες σημειώσεις για τη Τέχνη. Κάθομαι με τις ώρες και θαυμάζω την Προέλευση του Κόσμου του Κουρμπέ. Να ψάχνεις τα άστρα για απαντήσεις και τελικά να είναι δίπλα σου. Στον καναπέ σου. Ξαπλωμένη και να περιμένει να σου προσφέρει ψυχική  διέξοδο. Πότε επιτέλους θα γράψω προλεταριακή ποίηση;

Παρέμβαση στην παρουσίαση του δίσκου Consortium In Amato (Τα Παιδιά της Παλαιότητας, L39, 2015) στο Πολύτεχνο 26.2.2016

Μάριος Μαγιολαδίτης
συμμαθητής - μαθηματικός - ποιητής

Όταν μου ζήτησε ο Παντελής να συμμετάσχω στο σημερινό φαιδρό πάνελ, ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα. Παρακολουθώ την πορεία του Παντελή από την εποχή των πρώιμων Κόρε. Ύδρο από τα λυκειακά χρόνια, τότε που λερωνόμασταν ξεσκίζοντας τους φλώρους στα παιδικά μας μυαλά και όπου ο μουσικός, και όχι μόνο, πειραματισμός δεν έμπαινε κάτω από τους φορμαλιστικούς κανόνες του καθωσπρεπισμού.

Μετά από ένα «σύντομο» πέρασμα από τον κόσμο της φανφαρονικής μελωδικής ποπ καθαρότητας ο Παντελής με τα Παιδιά της Παλαιότητας επιστρέφει στον πηγαίο, αυθόρμητο, «βρώμικο» ήχο και στίχο που γεννάει αριστουργήματα μέσα στα ερείπια που αφήνει η αυτοκαταστροφική μανία.

Ο Παντελής είναι αποδεσμευμένος και ελεύθερος να ξετυλίξει την «καφρίλα» του σε όλο της το μεγαλείο, να μας φέρει σε επαφή με τα άτομα και τα αντικείμενα από νέες διαστάσεις.

Ο δίσκος που παρουσιάζουμε σήμερα είναι μια «συμφωνία στο ΓΑΜΑΤΟ». Στο ατελέσφορο τίποτα, μια επίκληση στη νοθευμένη από οδύνη αγάπη, μια σαδιστική ωδή για το τέλειο που έρχεται αλλά ποτέ δε φτάνει και αρκείται στο να κάνει σχέδια για το μέλλον, το μέλλον, το μέλλον. Πρόκειται για συντεταγμένη «καφρίλα» που ξεδιπλώνεται σε κάθε κομμάτι στιχουργικά και μουσικά.

Αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου είναι το «Μπλοκάκι», το οποίο είναι επηρεασμένο από την αμερικάνικη ταινία Silver Linings Playbook όπου σε μια σκηνή της ακούγεται το συγκλονιστικό ντουέτο των Ντύλαν-Κας να τραγουδά το Girl from the North Country, με το οποίο και εγώ πραγματικά έκλαψα ακούγοντάς το. Στο «Μπλοκάκι» τα Παιδιά της Παλαιότητας επαναδιατυπώνουν και νεονοηματοδοτούν τα διδάγματα της ταινίας και του τραγουδιού του Μπομπ Ντύλαν.

Απόηχοι από Κόρε. Ύδρο. της δεκαετίας του 90 υπάρχουν διάσπαρτοι και εδώ, περισσότεροι ίσως και από το ντεμπούτο των ΠτΠ. Χαρακτηριστικό είναι ότι το τραγούδι «Είδα στον ύπνο μου πως δεν την αγαπούσα» εισάγει μια φωνή που αγαπήσαμε μια εικοσαετία πίσω, αυτή της γιαγιάς του Παντελή στο «Παιδί μέσα στον τοίχο». Αιωνία η μνήμη της.

Από την Αθήνα, εδώ που πατάνε τα νεράντζια, σας εύχομαι καλή συνέχεια και καλή ακρόαση του Consortium in Amato.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς... φιλάκια.

ΥΓ. Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία. Εκείνο το βράδυ έγραφε Π+Μ.